Kahavali Pratham Paricched Pratham Khand

Author(s): Kalyankirtivijay
Publisher: Kalikal Sarvagya Shri Hemchandracharya Navam Janmashatabdi Smruti Sanskar Shikshannidhi Ahmedabad

Page 379

[३३५]
Naaraa
तओ झत्ति फुरियदाहिणभुओ बलदेवस्स स(नि?)रूवेंतो जाव चिट्ठइ ताव सहस त्ति समागओ नारयरिसी । समप्पिओ ‘एसो सो तुह पुत्तो'त्ति वोत्तुं कण्हस्स रुप्पिणिसहिओ पज्जुन्नकुमारो । तओ जाओ निरूवमाणंदो । पविट्ठा सव्वे वि बारवईए । पारद्धं महावद्धावणयं ।
इओ य तंमि पज्जुन्नकुमारसोहले पवढ्ते पेसिया दुज्जोहणेणुट्ठिया [भडा] कण्हं विण्णवेंति - 'सामि ! तुम्ह सुण्हा केणाऽवि अवहरिया कत्थ वि न दीसइ । ता सा गोत्ताविज्जउ जेण भाणू विवाहइ' । तओ अत्थाणमज्झगओ कण्हो भणइ – 'जइ अहं सव्वण्णू तो रुप्पिणीपुत्तो हरिओ किं न मए जाणिओ?' तओ सोऊणेवं – 'पण्णत्तीविज्जापसाएणाऽहमाणेमि'त्ति भणित्ता तक्खणादेवाऽऽणीया पज्जुन्नकुमारेण सयंवरा कन्नगा । एसा य कण्हेण पज्जुन्नस्सेव विवाहत्थं दिज्जंती तेणाऽपडिच्छिया भाणुणा परिणीया । पुन्नमणोरहेहिं य रुप्पिणि-वासुदेवाईहिं सम्माणिऊण विसज्जिओ नारयरिसी ।
तओ कण्हेणाऽणिच्छंतो वि पज्जुन्नकुमारो परिणाविओ अणेगाओ वरविज्जाहररायकन्नगाओ । तत्थ य सयलकुमारतिलयभूयस्स पज्जुन्नकुमारस्स विक्खायजसस्स रि(ई?)साए डज्झमाणहियया सच्चभामा जरमंचयं घेत्तूण कोवघरं पविट्ठा । समागओ वासुदेवो । भणिया य - 'देवि ! केण तुमं अवमाणिया ?' तीए भणियं - 'न केणइ । परं जइ पज्जुन्नकुमारसमो मह पुत्तो न [उ]प्पज्जइ ता निच्छएण मरामि' । तओ तीसे निब्बंधं नाऊण वासुदेवो हरिणेगमेसिदेवं मणसा संपहारिय पोसहं पडिवज्जित्ता ठिओ एगते । आगओ देवो, भणइ य - 'किं करेमि ?' तओ कहियवुत्तंतस्स वासुदेवस्स समप्पिओ हारो । भणियं च - 'जीसे महिलाए तुमं हारं दाऊण संभोगं करिस्ससि तीसे पज्जुन्नकुमारसमो पुत्तो भविस्सइ'त्ति वोत्तुं गओ देवो ।
कहियं च सव्वमेयं पन्नत्तीए पज्जुन्नकुमारस्स । तेणाऽवि कहियं रुप्पिणीए – 'अंब ! पडिच्छसु तं हारं जेण मह बीओ भाउगो उप्पज्जइ' । तीए भणियं – 'पुत्त ! तए चेव पुरिसरयणेण मह पुज्जइ [मणोरहो?] । न य इत्थी रयणं बीयं वारं पसवइ' । तओ भणियं कुमारेण - 'अंबे ! जइ एवं ता कहेहि अंतेउरस्स मज्झे का तुह सवक्की वि त्तव(अईव?) इट्ठा ?' । तीए भणियं - 'पुत्त ! तुह विओए ममेसा चेव जंबवई समसुहदुक्खिया आसि । अपुत्ता य एसा । ता एयं चेव सपुत्तं करेसु' । तेण भणियं - 'जइ एवं ता [तं] पउणीकरेहि' । तओ रुप्पिणीए तहेव कए पज्जुण्णेण जंबवई सच्चभामारूवं काऊण पेसिया पओससमए वासुदेववासहरे । तेणाऽवि देवदिन्नहारं कंठे विलइत्ता मणोरमाए केलीए भुत्तभोगा सा विसज्जिया । तीसे य सीहं सुमिणमि पासंतीए महासुक्काओ चइत्ता पुव्वभणिओ केढवदेवो पुत्तत्ताए गब्भे संभूओ।
तओ सच्चभामा विसेसेण भूसियसरीरा होऊण वासुदेवसमीवमागया । चिंतियं च तेण – 'किमेसा पणो वि समागया ? अहवा लद्धपसरा इत्थी न कामस्स तित्तिं वच्चइ । किं वा सच्चभामारूवं काऊणाऽहं केणाऽवि वंचिओ । होउ वा जं वा तं वत्ति । तओ आयारसंवरणं काऊण रमिया सच्चभामा । नाऊण य तीसे रमणसमयं पज्जुन्नकुमारेण ताडिया भेरी । तीसे सई सोच्चा मणागं भीरुचित्तेण पुच्छिओ पासपरियणो – 'केणेसा भेरी ताडिया ?' तेणाऽवि कहियं – 'देव ! पज्जुन्नकुमारेण' । तओ विहसियहियएण हियावियं वासुदेवेण - 'सव्वमेयं मायाविलसियं तस्सेव' । तओ जाओ सच्चभामाए कमेण पुत्तो । कयं च तस्सुप्पत्तिसुरयाणुरूवं कण्हेण भीरु त्ति नाम ।