Kahavali Pratham Paricched Pratham Khand

Author(s): Kalyankirtivijay
Publisher: Kalikal Sarvagya Shri Hemchandracharya Navam Janmashatabdi Smruti Sanskar Shikshannidhi Ahmedabad

Page 405

[ ३६१ ]
एवं च कोहपिसाउ व्व वद्धिऊण वि समासन्नपरिहाणीए बारवईनयरीए गामाणुगामं विहरमाणो अरिट्ठणेमी [जिणो] समोसरिओ । निग्गओ य वंदणत्थं सपरिवारो वासुदेवो । भगवंतालोयप्पएसंमि य मुक्कछत्त-चमर-सत्थोवाहण (वाणह) - मउडाइरायालंकारो पविट्ठो समोसरणे । वंदिऊण य उवविट्ठो पुरओ । भगवया वि साहिया संसाराणिच्चया । तओ धम्मकहावसाणे वासुदेवेण भणियं 'भगवं ! इमीए बारवईए णयरीए जायवकुलस्स मज्झं च केण वि निमित्तेणं कस्स वि सयासाओ विणासो होही न वा ?' भगवया भणियं – ‘सुण नराहिवा ! पुव्विं सोरियपुरस्स बाहिं पारासरो नाम तावसो अवणीयकण्णगमेगं पाविऊण गओ जउणानईदीवे । [तेसिं जो पुत्तो जाओ सो] आयावणं कुणंतो दीवायणो नाम लोए पसिद्धो । संपयमिहाऽऽगओ चिट्ठइ । सो य मज्जपाणपमत्तेहिं संबाइकुमारेहिं विमाणिओ बारवई (इं) विणासिही जायवकुलस्संऽतं [च] काही । जो य तुहेसो जेट्टभाया जरकुमारो नाम, एयाओ ते मच्चू भविस्सइ' ।
सोउं चेवं सामिवागरियं सयलजायवेहिं निरूविज्जमाणो जरकुमारो – 'हा हा ! ऽहो ! महापावं जं वसुदेव- जरादेवीणं पि सुओ होउं लहुभाउगस्स विणासगोऽहं होहं' ति चिंतिय तत्थेव पणामपुव्वमापुच्छित्ता जायवजणं जणद्दणरक्खणत्थं पवन्नो वणवासं । जायवा वि जरकुमाररहिया मन्नंता सुण्णमप्पाणं भावेंता संसारासारयं सामिं पणमिऊण पविट्ठा बारवईए । घोसावियं वासुदेवेण जहा 'साहिओ सामिणा बारवईए मज्जमूलो विणासो ताऽणत्थमूलमिमं मज्जं नयरीओ नीणेत्तु बाहिं कायंबवणगुहासु पक्खिवह' । सोउं चेवमणुट्ठिए जणेण जा कयंबसंकुलाए कायंबरीगुहाए सिलाकुंडेसु पक्खित्ता सा कालेण कयंबामोयवासिया कायंबरी णाम सुरा जाया ।
-
—
बलदेवभाया य सिद्धत्थो णाम सिणेहेण तस्सारहीहूओ तं भणइ 'जावऽज्ज वि न जायए सामिसाहिओ दारुणो परिणामो ताव विसज्जेहि मं जेण सामन्नमणुचरामि' । बलदेवो भइ 'जुत्तमेयं, किंतु जइ मं पडिबोहेसि' । सिद्धत्थो वि 'काहामेवं 'ति मन्नित्ता पुच्छिऊण य सयणजणं सामिसमवे पव्वइ[ऊण] छम्मासे जाव कयमहातवो देवलोगं गओ ति ।
दीवायणरिसी य बंभयारी तइयदिवसभोई तं सामिसाहियं बारवईविणासं सोऊण 'महापावोऽहमेवं होज्जं 'ति मन्नमाणो 'न वसिमं पविसिस्सामि'त्ति कयनिच्छओ विवित्तवणवासी जाओ ।
-
-
इओ य जा सिलाकुंडेसु सुरा पक्खित्ता आसि सा छट्ठे मासे विविहोसहि- कुसुमाइसंपायओ सुट्टु मिट्ठरसा जाया । संबकुमारसंतिओ य लोद्धयपुरिसो परिहिंडतो गओ तत्थ । पेच्छए य तं सुरं । तं दट्ठण आसाइउं पवन्नो अइसाउरस त्ति अंजलीहिं घोट्टिया तेण । पलोइया य मयगणा जाव ते वि तेण सुह-सीयल-सच्छ-सुसायमज्जरसेण मत्ता णिब्भया कीलंति । तओ तेण संबकुमारस्स निवेइयं । गओ संबकुमारो, दिट्ठा य तेण वारुणी । पाऊणं च संबेण चिंतियं 'किं मेऽज्जुं (किं मे पज्जुन्नाइ) कुमारेहिं विणा किंचि सुहमणुहविज्जइ ? ता कल्लं आणेमि कुमारे' । आणिआ य तेण दुद्दंतकुमारा कायंबरीगुहासमीवं । दिट्ठा य तेहिं सा सुंदरा सुरा । दिन्ना किंकराणमाणत्ती जहा 'आणेह एयं वारुणि' । आणिया य तेहिं । गया विविहतरुकुसुमामोयसोहियं रमणिज्जमुज्जाणं । भणियं च संबेण 'भो भो ! कुमारा ! कह कह वि छम्मासेण एस सुरा आसाइया, ता जहिच्छं पिबह' ।
तहेव य ग (क) ए ते मत्ता गायंति नच्वंति परोप्परमालिंगिति । कीलंता य गया गिरिवरुद्देसं तत्थ य हिंडंतेहिं दिट्ठो तवमणुचरंतो दीवायणरिसी । तओ भणिउमारद्धा
'अहो ! एस से दुरप्पा जो
—