Kahavali Pratham Paricched Pratham Khand

Author(s): Kalyankirtivijay
Publisher: Kalikal Sarvagya Shri Hemchandracharya Navam Janmashatabdi Smruti Sanskar Shikshannidhi Ahmedabad

Page 428

भणइ वरधणुमंति
-
'हुआ दासा मिगा हंसा, मायंगा अमरा तहा' ।
पुव्वद्धमिमं सिलोगस्स पत्तालिहियं लंबावित्ता सव्वत्थ कंपिल्लपुरे घोसावेसु जहा - पच्छिमद्धमिमस जो पूरेइ तस्स राया रज्जद्धं देइ' । तहा य कए रज्जलोभेण सव्वलोओ तं घोसिउमाढत्तो ।
एत्थंतरंमि य पुव्वुत्तो चित्तजीवो जो पुरिमतालपुरे इब्भपुत्तो जाओ सो संजायजाईसरणो गहियपव्वज्जो तत्थेवाऽऽगंतूण मणोरमुज्जाणे सुद्धभूभागे निक्खित्तपत्ताइउवगरणो दिण्णकाउस्सग्गो तप्पएसट्ठिएण [आरहट्टिएण] पढिज्जमाणं सिलोगद्धं सोऊण भणइ 'भद्द ! पच्छिल्लमद्धं पढाहि' । तेण भणियं ['न जाणामि' । ता मुणिणा भणियं – ] 'सुणाऽहं साहेमि'
—
-
'एस म्हं छट्टिया जाई विओगीणं परोप्परं' ।
सोउं चेममारहट्टिओ रज्जासाए गओ राउलं । पढिओ संपुन्नसिलोगो । तं जहा 'हुया दासा०' । [तं च सुणिऊण राया ‘लद्धो मे भाय'त्ति हरिसविसेसेण पुणो वि मुच्छं गओ । तओ राइणो एरिसीमवत्थं दट्टं तप्परियणेण] ‘दुरायारस्सेमस्स पढिएणेरिसीमवत्थं सामी पत्तो 'त्ति वोत्तुं चवेडाईहिं आरहट्टिओ ताडिज्जंतो भणइ - न मए एसो सिलोगो पूरिओ । मा मं मारेह' । तओ मज्झत्थजणेणं मोयावेत्ता सो पुच्छिओ - 'भद्द ! केण पुण पूरिओ ?' तेण भणियं 'अरहट्टसमीवे कोइ मुणी समागओ चिट्ठर । तेणेसो सिलोगो पूरिओ' ।
—
[ ३८४ ]
-
-
—
राया वि चंदणरससिंचणाईहिं लद्धचेयणो परियणाओ विन्नायमुणिवरागमवुत्तंतो तण्णेहभत्तिचित्तो सपरिवारो निग्गओ । दिट्ठो य तेणुज्जाणे मुणी । तुट्ठो चित्तेणं । वंदिओ सविणयं । उवविट्ठो तस्स समीवे । तओ मुणिणा पारद्धा धम्मदेसणा । दरिसिया संसारनिग्गुणया । पसंसिओ सिवसुहाइसओ । तओ संविग्गो परिवारो, न उण बंभदत्तो । भणइ य - 'भगवं ! जहा नियसंगमेण तोसिओऽहं तहा रज्जसंविभागेण वि मम संतोसमुप्पायसु । पच्छा भुत्तभोगा दो वि तवं करिस्सामो । जओ तवस्स वि भोगो फलं' । मुणी भणइ - 'जुत्तमिमं वोत्तुं तुम्हारिसाणं परोवगारकरणुज्जयाणं । केवलं दुल्लहं माणुसत्तणं । अणिच्चमाउयं । चंचला लच्छी । परिणामविरसा विसया । ता तुमं संसारासत्ति मोत्तूण सिवसुहे चेव चित्तं कुणसु' । तओ चक्की भइ 'भयवं ! संपत्तसुहच्चारण असंपत्तसुहवंछा महामुद्धजणलक्खणं । ता मा ममेवं आदिससु । जमहं भणामि तं तुमं चेव कुणसु' । तओ वारं वारं एवमुत्तो वि जया न पडिबुज्झइ तदा चिंतियं मुणिणा 'अहो ! एसो संभूयभवे भोगेसु कयनियाणो एत्थ समुप्पण्णो । ता कालदट्ठो व्व असज्झोऽयं धम्मोवएसमंतस्स' । तओ विहरिओ मुणी । कालंतरेण य संपत्तकेवलो सिद्धोति ।
बंभदत्तो वि चक्कवट्टिसुहमणुहवंतो कयाइ अस्सवाहणियाए निग्गओ अस्सेण अवहरिओ महई अडविं अणुपविट्ठो । अस्सो परिस्संतो ठिओ । इओ य तेण पयाणुसारेण खंधावारो आगओ । तेण नीओ सनगरं । रतिं महादेवीए पुच्छिओ 'कह तुब्भे अस्सेण अवहरिया ? किं च भे सुहं वा दुक्खं वा अणुभूयं ?' तओ राया भणइ ‘देवि ! जवणविसयवासिणा पत्थिवेण अस्सो सुंदरो त्ति काउं मम पाहुडो पेसिओ । तओऽहं तं पासिऊण 'अहो ! इमो सोहणो आसकिसोरो, केरिसो पुण जवेणं होज्ज ? 'त्ति चिंतिऊणाऽऽरुहित्ता तं वाहिउं पयत्तो । तओ सो मया जवपरिक्खानिमित्तं कसेण आहओ । सो य मणपवणगामी खंधावारं उज्झिऊणं अडविं अणुपविट्ठो । अवि य
-
—