Kahavali Pratham Paricched Pratham Khand

Author(s): Kalyankirtivijay
Publisher: Kalikal Sarvagya Shri Hemchandracharya Navam Janmashatabdi Smruti Sanskar Shikshannidhi Ahmedabad

Page 425

mmmmmmmm........[३८१]
रज्जलाभो होइ' । ‘एवं क(का)हामो' त्ति भणिय गयाओ ताओ । गयासु य तासु जाव पलोइ पासायं ताव न तं धवलहरं नेय सो परियणो । चिंतियं च तेण - ‘एसा विज्जाहरीमाया । अण्णहा कय(ह)मेयं इंदयालविब्भमं ताण विलसियं ?'
तओ कुमारो सुमरिय रयणवई(इं) तयण्णेसणनिमित्तं गओ आसमाभिमुहं जाव न तत्थ रयणवई नेय अण्णो कोइ । तओ 'कं पुच्छामि ?'त्ति अकलिऊण(कलिऊण) पलोइयावं(इं) पासाई, न य कोइ सच्चविओ । तओ तीए चेव वइयरं चिंतयंतस्स खणंतरेणाऽऽगओ एक्को कल्लाणागिई परिणओ पुरिसो । पुच्छिओ सो कुमारेण – 'हो महाभाय ! एवंविहरूव-नेवत्थविसेसा कल्लदिणे अज्ज वा दिट्ठा काऽवि एत्थाऽबला ?' तेण भणियं – 'कल्लं सा मए रुयंती दिट्ठा अवरण्हवेलाए । गओ य तीए समीवं । पुच्छिया य सा मए – 'पुत्ति ! काऽसि तुमं ? कुओ वा समागया ? किं वा सोयकारणं ? कहिं वा गंतव्वं ?' तओ तीए किंचिकहियंमि पच्चभिन्नाया भणिया य - 'मह च्चिय दोहित्ती तुमं होसि' । मुणियवुत्तंतेण य मया तीए चुल्लपिउणो गंतूण सिटुं । तेण वि जाणियविसेसा सायरं पवेसिया नियमंदिरं । अण्णेसिया सव्वओ तब्भे । न य कहिचि दिदा । ता संपयं पि संदरमणट्रियं जमागया' । एवं चाऽऽलविऊण नीओ तेण कुमारो सत्थवाहमंदिरं । कयसव्वोवयारस्स य रयणवईए सह वित्तं पाणिग्गहणं । तओ तीए सह विसयसुहमणुहवंतो चिट्ठइ ।
अण्णया य वरधणुणो दिवसओ त्ति पयप्पियं भोज्जं । भुंजंति बंभणाइणो । जाव सयं चेव वरधणू जे(ज)णियबंभणवेसो भोयणनिमित्तमागओ । भणिउं पयत्तो जहा - 'भो ! साहिज्जउ तस्स भोज्जकारिणो जहा - जइ मज्झ भोयणं पयच्छह ता तस्स परलोयवत्तिणो वयणोदरंमि उवणमइ' । सिद्रं च तेहिं समागंतण कमारस्स । विणिग्गओ कमारो । सहरिसं पलोइओ सो कमारेण पच्चभिण्णाओ य । आलिंगिउं पविट्रो मंदिरं । निव्वत्तमज्जण(णो) भोयणावसरंमि य पुच्छिओ तेण वरधणू णिययपउत्तिं साहिउं पयत्तो । जहा -
_ 'तीए रयणीए निद्दावसमुवगयाण तुम्हाणं पिट्ठओ धाविऊण निविडकुडंगंतरट्ठियतणुणा एक्केण चोरपुरिसेण पहओ बाणेण । पहारवेयणाए परायत्तत्तणुओऽहं निवडिओ महियलंमि । अवायभीरुत्तणओ न साहियं तुम्हं । वोलीणो रहवरो तमंतरालं । अहमवि परिनिविडतरुयरं(गणं)तरालमज्झेण सणियं सणियमवक्कममाणो कह कह वि संपत्तो तं गामं जत्थ तुम्हे निवसिया । साहिया य तग्गामाहिवइणा तुम्ह पउत्ती। समुप्पण्णहिययतोसो य पउणपहारो भोयणपत्थणाववएसेण समागओ इहइं जाव दिट्ठा तुम्हे' ।
एवं च सहरिसमवि(णु)रत्तचित्ताणं जंति दियहा । अण्णया य मंतियं परोप्परं बंभदत्त-वरधणूहिं जहा – 'केत्तियं कालं कापुरिसगारेहिं अच्छियव्वं ?' एवं च चिंतेंताणं निग्गमोवाओस्सुयाणं समागओ महुमासो। तंमि य पयत्ते मयणमहूपयत्ते निब्भरे कीलारसे कीलंतेसु विविहकीलाहिं तरुणनर-नारीसत्थेसु अतक्कियं चेव मयपरव्वसो गालियोंठो निरंकुसो वियरिओ रायहत्थी । समुच्छलिओ कलयलो । भग्गाओ कीलागोट्ठीओ। एवं च पत्ते हल्लोहलए एक्का बालिया नवजोव्वणरमणीया भयवेविरंगी पलायंती सरणं विमग्गमाणा पडिया करिणो दिट्ठिपहं । तओ उल्लसिओ हाहारवो । कूइयं से परियणेण ।
एत्थंतरे दरगहियाए तीए पुरओ होऊण हक्किओ कुमारेण करी । मोयाविया एसा । सो वि करी तं बालियं मोत्तूण रोसवसविस्थारियलोयणो पसारियथेर(व)करो तड्डवियकन्नो झत्ति तदभिमुहं पहाविओ । कुमारेणाऽवि संपिडिय उवरिल्लं पक्खित्तं तदभिमुहं । तेणाऽवि निब्भरामरिसपराहीणेण घेत्तुं तं पक्खित्तं