________________
*
* *ઇ9
૨૪૪
અસ્તિકતાને આદર્શ આપત્તિ વખતે હાથ ઝાલ્ય નહિ. અનંતાનંત શરીરનું મમત્વ કર્યું, પણ પ્રત્યેક ભવે દગે દઈને તે ચાલતું થયું. અનંત સ્વજનેને મારા માન્યા, પણ મરતી વખતે કઈ મારા થયા નહિ. લક્ષમી મેળવવા માટે અપાર કષ્ટ સહ્યું, પણ તેમની રાતી પાઈ પણ સાથે આવી નહિ. આમ સંસારની પ્રત્યેક વસ્તુએ દગો દીધે, તે પણ તેને હું મારી માનતાં ભૂલ્યા નહિ.
શ્રી જિનાગમરૂપી દીપક મન્યા છતાં, હૈયામાં તે ધર્યો નહિ અને અનંતકાળ સુધી અંધકારમાં આથડે. હવે મારા આત્મામાં શ્રી જિનાગમરૂપી દીપકના પ્રભાવે કિંચિત્ પ્રકાશ થયે. એ પ્રકાશના બળે તારકને ઓળખ્યા, તારકના માર્ગને પારખે અને અનાદિની અવિદ્યા સમજાણી. એ અવિદ્યાના પાશમાંથી મુક્ત થવા માટે નિશ્ચય કર્યો. સદ્દગુરુની સહાય લીધી. સંયમરૂપી નાવ ઉપર આરૂઢ થયે, પણ એ નાવમાં અનેક આશ્રવરૂપી છિદ્રો પાડયાં, એથી ફરીને ભયંકર સંસારસાગરના તળિયે ગયે. એમ અનેકવાર ઊંચે આવ્યું અને નીચે ડૂબે.
સામાન્ય આશ્રને કયા તે મહાઆશ્રવ સ્વરૂપ મિથ્યાત્વને સ્વીકાર્યું. મિથ્યાત્વના વેગે ફરી ભટક્યો.
જ્ઞાન અને ચારિત્ર પામે. તેય તપ તપવામાં કાયર બન્યા.
નવીન આશ્રવ ન થયે, તો અસંખ્ય પ્રદેશે વળગેલી અનંતી કર્મની વણાઓ દુઃખ દેવા તત્પર બની. તેને
