________________
श्री भोध-त्यु ओ.नि.भा. : पुट्विपि वीरसुणिआ छिक्का छिक्का पहावए तुरिअं । નિર્યુક્તિ
सा चमढणाए सिग्गा संतं पि न इच्छए घित्तुं ॥१२४॥ ॥ ७॥५॥
जहा काचित् वीरसुणिआ केणइ आहेडइल्लेणं तित्तिरमयूराईणं गहणे छिक्कारिआ छिक्कारिआ तित्तिराईणि गिण्हइ, स एवं पुणो तित्तिराईहिं विणावि सो छिछिक्कारेइ, सा य पहाविआ जया न किंचि पिच्छड़ तया विआरिआ संती कज्जेवि
न धावति, एवं सड्ढयकुलाई अण्मण्णेहिं चमढिज्जंताई पाहुणाइकारणे समुप्पण्णेऽवि संतंपि न देंति । किं कारणं ?, स जतो अकारणा एव निव्वेइयाणि तेण कारणे समुप्पण्णेवि न देंतित्ति । इदानीं गाथाऽक्षरार्थ उच्यते-पूर्वमपि वीरशुनी
स्म भा.-१२४ छीत्कृता छीत्कृता प्रधावती त्वरितं, पुनश्चासौ अलीकचमढणतया 'सिग्ग'त्ति श्रान्ता सदपि मयूरादि नेच्छति ग्रहीतुम् ।।
यन्द्र. : वे माध्य२ मा २3८भी नि.याने वि छ. એમાં પ્રથમ તો વમળ શબ્દની વ્યાખ્યા કરતા કહે છે કે
ઓઘનિર્યુક્તિ-ભાષ્ય-૧૨૪: ટીકાર્થ : કોઈક શિકારી તેતર-મોરલા વગેરેને પકડવા માટે જંગલી કુતરીને ઊં-છું કરીને મોકલતો, અને એ કુતરી એ પ્રમાણે છૂછૂ કાર થાય એટલે દોડીને તેતરાદિને પકડતી. હવે થોડા દિવસો બાદ એ શિકારી વો તેતરાદિ ન હોય તો પણ “છૂ-છૂ કાર કરવા લાગ્યો. પેલી કુતરી દોડતી પણ જયારે કંઈ ન જોતી ત્યારે પછી કંટાળેલી તે
वा॥ ५॥ હવે ખરેખર કાર્ય હોયતેતરાદિ હોય તો પણ દોડતી નથી.
HERE
