Book Title: Jain Shasan 2002 2003 Book 23 Ank 01 to 48
Author(s): Premchand Meghji Gudhka, Hemendrakumar Mansukhlal Shah, Sureshchandra Kirchand Sheth, Panachand Pada
Publisher: Mahavir Shasan Prkashan Mandir
View full book text
________________
મારૂપી
શ્રી જૈન સાશન (અઠવાડિક) : વર્ષ-૧૫ % અંક: ૨૩ * તા. ૦ -૪-૨૦૦૩
લિ
બહરૂપી
6
-
મેવાડની હરિયાળી ભૂમિ પર, અરવલ્લીની આભ
કરીને કહો !' ઉચી ગિરિમાળાની પડખે,એક નાનીશી ટેકરી આવેલી છે. | વડો ગોવાળિયો લહેરમાં આવી ગયો. એણે બંસી મવડની વીરભૂમિ પર હજારો શહીદોનાં ને સતીઓનાં કેડે ખોસી; મૂછે તાવ દીધો ને ખોખરો ખાઈ વાત શરૂ કરી. સ્મારકો ખડાં છે, પણ આ ગરીબ નાનીશી ટેકરી પોતાના | એણે જે વાત કરી તે અહીં ઉતારીએ છીએ : સદા વૈભવથી નોખી તરી
(૨) | ચવે છે. અને સહુ 'મનવા 'નરઅલી શેઠ ! તમે મારા સાચા દોસ્ત
મનવો ભાણ મેવાડનો જણની ટેકરી' કહે છે. પણ
હે છે. પણ છો. હવે તો પડી પટોળે ભાત, ફાટે પણ જાણીતો બહુરૂપિયો હતો, | નવો ભાણ કોણ ને એની ફીટે નહિ. એવું થયું છે.' –નથમલજી
એને ત્યાં સાત પેઢીથી આ કરી એટલે શું – એનો
વિદ્યા ઊતરી આવી હતી. થઈ ખુલાસો કરતું નથી. ઈતિહાસ ચૂપ છે. પુરાતત્ત્વના બાપીકી કળામાં મનવો પાવરધો બન્યો હતો. જે વેશ લેતો રણકારોને એના નામવાળો એકે પથરો – પાણો મળ્યો
એને અનુરૂપ બની જતો, એને યોગ્ય ભાષા બોલતો. નિશાળ | મી.
તો એણે કયાંથી દીઠી હોય. પણ ગમે તે ભાષા કહો ને – ફકતત્યાં આજુબાજુ વસેલાં ઝૂંપડાનાં વાસીઓ અને | મેવાડી, મરાઠી, મરાવાડી, હિંદી, અરબી, ગુજરાતી – એ ના પિતાનો માલ લઈને પડેલા નેસના રબારીઓ એના વિષે | ચપચપ બોલે, વેશ પણ અજબ અજબ લે. કોઈ દહાડો સિદ્ધ પપુરું જાણે છે. આપણે પૂછીએ તો તેઓ તરત પોતાની સંન્યાસી વેપારી, તો કોઈવાર વણજારો. તો કોઈવાર મહાકાલી
મરપીછવાળી પાઘડી હવામાં ડોલાવતા કહે છે : 'અરે, | કે ભૈરવ થાય. વાઘના કે વાનરના વેશ તો એન જ. જે વેશ આ વા ભાણની કથા અમે જાણીએ છીએ. ભાણ નહિ પણ | લે, જે નકલ કરે, એ અસલને પણ ઝાંખું પાડે એવી. એ હતો કે
ભીડ-બહપિયો. એ મનવા ભાંડને અમારા દાદાબાપુએ તો નકલ કરનારો. પણ રૂપકળાનો સ્વામી હતો, 8 જરોનજર નિહાળ્યો હતો.'
એક વાર એક ગામના ઠાકોરને જાચવા ગયો. "કો હતો એ ભલા?'
જુવાનીનું જોમ કોઈવાર વિવેક ભૂલી જાય છે. એણે ખુદ એ જ દુનિયા આખીની નકલ કરનારો. પણ સહુની નકલ | ઠાકોરનો જ વેશ કાઢયો. એ જ મુગટ, એ જ હીરચીરના કરતાં કરતાં એક દહાડો એ અસલ થઈ ગયો –ભમરીનું
વાઘા! બનીઠનીને એ રાજા જે અબલખ ઘોડો વાપરતા, એવા દમન કરતાં કીડો ભમરી થઈ જાય તેમ. હતો તો સાવ | અશ્વ પર ચઢયો. ચઢીને દરવાજે આવી ઊભો રહ્યું. ને ખોંખારો ત્તિળ, પણ એને કોઈ અજબ રસાયન લાધી ગયું ને સો | ખાધો. દરવાને રાજાજીની સામે જોયું ને નમસ્કાર કરીને ટન સોનું બની ગયો. ઘંટીએ બેઠેલી ગોવાલણ રોજ એ | દરવાજો ખોલી નાખ્યો. ગીત ગુંજે છે. રસ્તે જતી મહિયારણને કોઈ વૃક્ષ–ઘટા નીચે | રાજાએ તો ઘોડો સીધો રાજમહેલનાં પાથિયાં સુધી વિશ્રામ લેતી જુઓ, તો જાણજો કે એ ત્યાં ઊભી ઊભી | હાંકયો ને ચડપ લઈને છલાંગ મારી નીચે ઊતર્યા. તરત જ | મમવાનું જ ગીત ગણગણતી હશે ! પણ તમે તો રહ્યા | ચોપદાર આવ્યો. રાજાજીએ ઘોડાને ચારો નીરવા હુકમ કર્યો. શરી–અમારી દુનિયાથી દૂર ! અમારાં જંગલી ગીતોમાં | પછી તેણે ખજાનચીને બોલાવ્યો. ખજાનચીને ૨.ફથી કહ્યું કે તમને શો સ્વાદ!
'રાતોરાત ખજાનાની સિલક મેળવી સવારમાં રૂપિયા, આના, કે "ભાઈ, અમને મનવા વિષે જે જાણવા હો તે કૃપા | પાઈ સાથે આંકડા રજૂ કરો. કામ સમયસર પુન કર્યું તો
