Jain Shasan 2002 2003 Book 23 Ank 01 to 48

Author(s): Premchand Meghji Gudhka, Hemendrakumar Mansukhlal Shah, Sureshchandra Kirchand Sheth, Panachand Pada
Publisher: Mahavir Shasan Prkashan Mandir

Page 146

oooooooooooooooooooooooooooo0)
મહાસતી - સુલસા
શ્રી જૈનશાસન (અઠવાડીક) વર્ષ : ૧પ અંક: ૩૭ તા. ૨૨-૭-૨૦ અંગરક્ષકા પણ ઓવારણા લેવાયાં.
અને પાછળ બબ્બે મસાલજલાવી. એ મસાલોના પ્રકાશ ૧ એ બધાજ વીરપુરૂષો પોત-પોતાના રથ પર આરૂઢ | અંધકારના બે-પાંચ પટલો ચીરાયા. આગળનો પંથ દેખાય. બન્યાં. રાજકન્યાએ ચાંદીના ત્રણ કળશોપર લીલા પાનનું પોતાનું અસ્તિત્વ સમજી શકાયું. આચ્છાદન મૂકી એની પર લીલું નારીયેળ ગોઠવી, એ ત્યાં તો સુરંગનો અંત ભાગ દેખાવા માંડયો. એ ખ = પોતાના મસ્તક પર ધારણ કરી સહુને ત્રણ પ્રદક્ષિણા | પર વૈશાલીના બૃહત્કાય રાજભવનના જમીનમાં રોપાયે i & આપી. જાગે સફળતાના મીઠાં શકન આપ્યાં.
વિરાટ પાયાઓ હતાં. વૈશાલીની રાજનંદની કુમાણ : ત્યાં જ અભયકુમારે સંકેત કરતાં તેત્રીસેય રથોના ચકો સુજયેષ્ઠાના ભવનનો જ એ ભૂમિગત ભાગ હતો. ગતિશીલ બન્યાં. પ્રત્યેક રથમાં રહેલા સારથિઓએ આ તરફ કુમારી સુજયેષ્ઠા પણ પોતાના પ્રિયતમે ૮ અથ્વોની લગામ તાણી. ધૂળની ડમરીઓથી નિરભ્ર વ્યોમ | વધાવી લેવા માટે ઉત્કંઠિત હતી. પોતાના સ્વપ્નો છે ઢંકાઈ ગયું. એ ધૂલિના કણ રખે, પોતાના નેત્રોને પીડા રાજકુમારને નીરખી લેવા માટે આતુર હતી. પોતાના મન S આપે, એમ વિચારી અભયકુમારે અને રાજ કન્યાએ દેવકુમારના ચરણોમાં જીવનની નૈયાનું સુકાન અર્પી દે છે પોતાનાને જો ક્ષણભર માટે બંધ કરી દીધા. જ્યારે એનેત્રો | માટે તલસતી હતી. ખૂલ્યાં ત્યારે તો એ તેત્રીશ રથોની ઘૂસરીના અવાજ પણ ન મુહુર્તના દિવસની એ મીટભરી પ્રતીક્ષા કરી રહી હતી સંભળાય એટલાં દૂર એ પહોંચી ગયાં હતા.
અભયકુમારે કહેલા દિવસ અને પળ એના મનમાં મંત્રી નિધારિત ગતિ પ્રમાણે આગેકૂચ કરતી રાજવી | જેમ ઘુંટાઈ રહ્યા હતા. આટલો ટૂંકો સમય પણ શ્રેણિકની વૈશાલીની ગુપ્તયાત્રા પૂર્વ-નિયત સમયે જ | હજ્જારો વર્ષનો ભાસતો હતો. નગારની અકારી વ્યથાનો કે વૈશાલીની સમીપના નિબીડવનોમાં આવી પહોંચી. વૈશાલી ભાસતો હતો. હજી ખાણું દૂર હતું. ત્યાં જ એક સુરંગનો માર્ગ મુખ્ય પળે-પળે તે શ્રેણિરાજની પ્રતીક્ષામાં ગુજરાતી હતી કે સારથિએ શીધ્યો. તમામ રથો એકી સાથે ઉભા રહી ગયાં. રાતની રાત પણ એના સપનામાં વીતાવતી હતી. તે ઉડતાં રજાણો શાંત પડયાં.
અનિંદ્રા અને દિવસે ઉત્કંઠા. જાણે શ્રેણિક રાજના મિલન સુરંગનો માર્ગ સાંકળો હતો. માંડ એક રથ પસાર થઈ સમય જેમ જેમ નજદીક આવી રહ્યો હતો તેમ તેમ તે વધુ શકે એટલી એની પહોંળાઇ હતી. આ સુરંગના માર્ગે હવે વધુ તરફડવા માંડી. કોઇનેય ગંધન આવે એ રીતે આગળ વધવાનું હતું, એકની આજે વૈશાલીનો અંતિમ દિવસ હતો. જે રેતીમાં પાછળ એક એમ તેત્રીશેય રથોની પંક્તિ સુરંગના સાંકળા બનાવ્યું એરેતીને આજે ત્યાગવાની હતી. જે પરિવાર મોઢામાં દાખલ થઈ ગઈ. સૌ પહેલાં બત્રીશ સુલસા | સખીવૃંદ સાથે જીવનના છોડની ઉગતી કળીઓને સીંચી, નંદનોનારથ હતાં. અંતે રાજવી શ્રેણિકનો રથ હતો. તેત્રીશ એ બધાની આજે અલવિદા લેવાની હતી. આ રથોની આ શ્રેણિ ઝડપભેર આગળ વધવા માંડી.
આ, એનું દર્દ પણ હૈયાને ચૂંટી ખણી રહ્યું હતું : ઘોર અંધારૂ ત્યાં પથરાયેલું હતું. સુરંગના મોઢામાંથી | પ્રિય મિલનનો હર્ષ અને સ્વજન ત્યાગનું દર્દ. સુજયેષ્ઠા પ્રવેશતો પ્રકાશ તો એની પછીનાજ વળાંક પર ગુમાવી દેવો | રહેવાયું નહિ. એના નિર્મળ અંતકરણે એને કહ્યું, તું ભારે ૮ પડ્યો હતો. ના પોતાના તન દેખાય. ન રથ, ન સારથિ ન | તારા સ્વાર્થ માટે માતાને અને પિતાને, કુળને અને વંશન, .
માર્ગ, ન બત, જાણે તમસ્તમઃ પ્રભાતના અવશેષમાં જ | સખીઓને અને પૂરી વૈશાલીને બેખબર રાખી શકતી હોય છે જ ક્ષણ-બેક્ષાણ ભૂલા પડવાનું હોય એટલો ગાઢ અંધકાર. | પણ તારી જે નાની બહેનને તારીપર અતૂટ પ્રીતિ છે, એ જ હા, ત્યાં જ પ્રત્યેક રથના સારથિઓએ રથની આગળ | સંસારમાં કોઈની પર હોય એટલો પ્રેમ છે,જે પ્રેમનો જ
૧૩૬૯૯
六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六六