________________
૧૧૦
વિવરણ:-આચાર્યના ઉપર્યુકત ગાથામાં નિષ્ટિ ભાવ સમજ -શકાય તેમ નથી. ૨૮૩–૨૮૪ મી ગાથામાં જીવને અકારક કહીને તેમજ તરત જ ત્યાર બાદની ૨૮૫ ની ગાથામાં ચેતા (માત્મા) તે ર્તા કહીને એક પ્રકારનું અભેદ્ય, વિાધી વાતાવરણ ઉભું કર્યુ` છે. રાગ અને વસ્તુને સમજી જીવ ત્યાગ કરે તેા અને પ્રતિક્રમણ કરે તે સે'જે બંધ પદાર્થથી મુક્ત થઈ શકે. પરંતુ આચાય તે એ વાતને અશિ પણ સ્પર્શતા નથી; પરંતુ અપ્રતિક્રમણ અને અપ્રત્યાખ્યાન કહી વાતને અસ્પષ્ટ બનાવી દીધી છે. એમ આગળ પશુ ગુ ંચવણ વાળી જ વાત રજુ કરે છે.
સરસ, વિરસ આહાર તથા માનાપમાનાદિ ચિંતા રૂપ કારણુ હાય તા પણ નાની જનેને બંધ છે જ નિહ. વીતરાગ પુરુષોએ કહ્યું છેકે શ્રાધામંદિ દોષયુક્ત આહાર લેવા એ જ્ઞાનીના વિષય નથી ત્યારે આ કુંદકુંદાચાય, એ પુદ્દગલભાવ છે એટલે નાની જને એમાં રાચતા નથી તેા પછી અંધ હોય જ ક્યાંથી એમ કહે છે. વાઃ
-
आधा कम्माईया पुग्गलदव्वस्स जे इमे दोसा ।
कह ते कुव्व णाणी परदण्वगुणाउ जे णिच्चं ॥ २८६ ॥
आधाकम्मं उद्देखियं य पुग्गलमयं इमं दव्वं
कह तं मम होइ कयं जं णिच्चमचेयणं उत्तं ॥ २८७ ॥
અર્થ:—આષાકર્માદિ દ્વેષા પુદ્ગલ દ્રવ્યના છે. તે પરદ્રવ્યના ગુણાને જ્ઞાની પે'તાના કેવી રીતે કહે ? આધાકમ અને ઉદ્દેશિક એ પુદ્ગલમય દ્રવ્ય છે. એ મારા છે એમ કેવી રીતે માની શકાય ? કારણ એ નિત્ય અને અચેતનમય છે. ભાવા` એ છે કે આધાકદિ આહાર અને ઉદ્દેશિકાદિ આહાર પુદ્દગલ દ્રવ્યથી ઉત્પન્ન થયેલા છે. તેમાં નાનીને શું લેવા દેવા? નાની તે। એ વસ્તુ મારી છે એમ કહ્રી માનતા નથી. નાની છે તે તે ચેતનમય છે અને આહાર તે અચે તનમય છે. એટલે એ બન્નેને એક બીજા સાથે સબંધ ન હૈઈ શકે.
