________________
અતીતનાં અજવાળાં
મહામંત્રી શકટાલ આગળ વધ્યા, પંડિતજીને જરાક નમસ્કાર્ કરી અને પૂછ્યું : કેમ પંડિતજી ! શુ અશરફી ગયા? કે કાઈ એ ચેરી લીધી ? ’
નાંખતા ભૂલી
વરુચિ સમજી ગયા કે મહામંત્રીને મારા કાળા કામની ખબર પડી ગઈ છે.
મહામત્રીએ ગંભીર હાસ્ય કરતાં કહ્યું : પંડિતજી ! ચિંતા ન કરો, જો ગંગા નદી પ્રસન્ન ન થઇ તે કંઈ વાંધો નહિ. પણ મહારાજા નંદ આપ પર પ્રસન્ન છે. લે, આ તે જ થેલી છે જે ગઈ કાલે આપે યંત્રમાં નાંખી હતી.'
આખી ભીડમાં ખામે!શી પ્રસરી રહી, વરુચિ જાણે ધરતીમાં ગરક થઈ રહ્યો હતો. એને ચક્કર આવવા માંડયાં.
મહામંત્રીએ અનુચરાને આદેશ આપીને ગંગામાં છૂપાવેલા ગુપ્ત યત્રને બહાર કઢાવ્યું. રાજા અને પ્રજાની સામે વરરુચિની પાખંડ–લીલા ઉઘાડી પડી ગઇ. સૌની જીભે એક જ વાત રમતી હતી. આ જેવા માટે વિદ્વાન છે તેવા જ મેાટે તારા છે.
વરચિનાં આંતર મનમાં વેરની ભયંકર આગ ભભૂકી ઊડી. તેણે શકટાલને જાનથી ખલાસ કરી નાંખવાનું નક્કી કર્યું, તે માટે તેણે અનેક યંત્રો રચ્યાં પરંતુ સફળ ન થઈ શકયો. છેવટે તેણે એક દાસીને ફાડી, દાસી દ્વારા શકટાલના ધરની બધી વાતેની જાણ વરરુચિને થવા લાગી. વરરુચિએ બીજા કાર્યો છેાડીને બાળકોને અભ્યાસ કરાવવાનું કામ શરૂ કર્યું .
એક દિવસ દાસીએ વરરુચિને કહ્યું કે હમણાં હમણાં શકટાલના
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
