Paumchariyam Part 03

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 113

४८४
पउमचरियं सो हार-कडय-कुण्डल-मउडालंकारभूसियसरीरो । पविस सन्तिभवणं, नाणाविहकुसुमकयपूयं ॥१२॥ अह विरऊण पूर्य, काऊण य वन्दणं तिपरिवारं । पविसइ लीलायन्तो, अह भोयणमण्डवं धीरो ॥१३॥ दिन्नासणोवविट्ठो, सेसा वि भडा सएसु ठाणेसु । अत्थरय-वरमसूरय-वेत्तासणकञ्चणमएसु ॥१४॥ दिन्ना भिङ्गारविही, उवणीयं भोयणं बहुवियप्पं । भुञ्जइ लङ्गाहिवई, समयं चिय सव्वसुहडेहिं ॥१५॥ अट्ठसयखज्जयजुयं, अह तं चउसट्ठियवञ्जणवियप्पं । सोलसओयणभेयं, विहिणा जिमिओ वराहारं ॥१६॥ निव्वत्तभोयणविही, लीलायन्तो भडेहि परिकण्णो । कीलणभूमिमह गओ, विज्जाए परिक्खणं कुणइ ॥१७॥ विज्जाए रक्खसवई, करेइ नाणाविहाई रूवाइं । पहणइ करेसु भूमि, जणयन्तो रिउजणाकम्पं ॥१८॥ एत्थन्तरे पवुत्ता, निययभडा दहमुहं कयपणामा । मोत्तूण तुमं रामं, को अन्नो घाइउं सत्तो ? ॥१९॥ सो एव भणियमेत्तो, सव्वालंकारभूसियसरीरो । पविसइ पउमउज्जाणं, इन्दो इव नन्दणं मुइओ ॥२०॥ दट्टण जणयतणया, सेन्नं लङ्काहिवस्स अइबहुयं । चिन्तेइ वुण्णहियया, न य जिणइ इमं सुरिन्दो वि ॥२१॥ सा एव उस्सुयमणा, सीया लङ्काहिवेण तो भणिया । पावेण मए सुन्दरि, हरिया छम्मेण विलवन्ती ॥२२॥ गहियं वयं किसोयरि!, अणन्तविरियस्स पायमूलम्मि । अपसन्ना परमहिला, न भुञ्जियव्वा मए निययं ॥२३॥ सुमरन्तेण वयं तं, न मए रमिया तुमं विसालच्छी । रमिहामि पुणो सुन्दरि !, संपइ आलम्बणं छेत्तुं ॥२४॥
सहार-कटक-कुण्डल-मुकुटालङ्कारभूषितशरीरः । प्रविशति शान्तिभवनं नानाविधकुसुमकृतपूजम् ।।१२।। अथ विरच्य पूजां कृत्वा च वन्दनं त्रिदक्षिणम् । प्रविशति लीलायन्नथ भोजनमण्डपं धीरः ॥१३॥ दत्तासनोपविष्टः शेषा अपि भटाः स्वेषु स्थानेषु । अस्तरक-वरमसूरक-वैत्रासनकञ्चनमयेषु ॥१४|| दत्ता भृङ्गारविधिरूपनीतं भोजनं बहुविकल्पम् । भुञ्जते लकाधिपतिः समकमेव सर्वसुभटैः ॥१५॥ अष्टशतखाद्यकयुक्तमथ तं चतुषष्ठिव्यञ्जनविकल्पम् । षोडषोदनभेदं विधिना जिमित वराहारम् ॥१६।। निवर्तभोजनविधि लीलायन्भटैः परिकीर्णः । क्रीडनभूमिमथ गतो विद्यायाः परीक्षणं करोति ॥१७॥ विद्यया राक्षसपतिः करोति नानाविधानि रुपाणि । प्रहन्ति करैर्भूमिं जनयन् रिपुजनाकम्पम् ॥१८॥ अत्रान्तरे प्रोक्ता निजभटा दशमुखं कृतप्रणामाः । मुक्त्वा त्वां रामं कोऽन्यः घातितुं शक्तः ? ॥१९॥ स एवं भणितमात्रः सर्वालङ्कारभूषितशरीरः । प्रविशति पद्मोद्यानमिन्द्र इव नन्दनं मुदितः ॥२०॥ दृष्ट्वा जनकतनया सैन्यं लङ्काधिपस्यातिबहुकम् । चिन्तयति विदीर्णहृदया न च जयतीमं सुरेन्द्रोऽपि ॥२१॥ सैवमुत्सुकमना सीता लकाधिपेन ततो भणिता । पापेन मया सुन्दरि ! हृता छद्मन विलपन्ती ॥२२॥ गृहीतं व्रतं कृशोदरि ! अनन्तवीर्यस्य पादमूले । अप्रसन्ना परमहिला न भुङ्क्तव्या मया नित्यम् ।।२३।। स्मरता व्रतं तन्न मया रन्ता त्वं विशलाक्षि ! । रंस्ये पुनः सुन्दरि ! संप्रत्यालम्बनं छित्वा ॥२४॥
९. पउमुज्जाणं-प्रत्य०।