Paumchariyam Part 03

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 155

५२६
पउमचरियं जणणीए तुज्झ नरवइ !, कहेमि अह पुव्वजम्मसंबन्धं । एक्को च्चिय वइदेसो, पविसइ गामं छुहासत्तो ॥१०६॥ भोयणहरम्मि भत्तं, अलहन्तो भणइ कोवपज्जलिओ । सव्वं डहामि गाम, तत्तो य विणिग्गओ गामा ॥१०७॥ विहिसंजोएण तओ, पज्जलिओ हुयवहेण सो गामो ।गामेल्लएहि घेत्तुं, छूढो अग्गीए सो पहिओ ॥१०८॥ मरिऊण समुप्पन्नो, अह सो सूयारिणी नरवइस्स । तत्तो वि य कालगया, जाया अइवेयणे नरए ॥१०९॥ नरयाओ समुत्तरिउं, उप्पन्ना तुज्झ नरवई माया । एसा वि य मित्तजसा, भग्गवघरिणी सुसीलमई ॥११०॥
अह पोयणनयरवरे, वणिीओ गोहाणिओ त्ति नामेणं । भुयवत्ता से महिला, मओ य सो तीए उप्पन्नो ॥१११॥ जायस्स उ भुयवत्ता, रइवद्धणकामिणी गुणविसाला । अंह गद्दभाइपीडा, पुरभारुव्वहणयं चेव ॥११२॥ एयं मओ कहेउं, गयणेण गओ जहिच्छियं देसं । सिरिवद्धिओ य राया, पोयणनयरं अह पविट्ठो ॥११३॥ पुण्णोदएण सेणिय !, कस्स वि रज्जं नरस्स उवणमइ । तं चेव उ विवरीयं, हवइह सुकयावसाणम्मि ॥११४॥ एक्कस्स कस्स वि गुरू, लभ्रूणं धम्मसंगमो होइ । अन्नस्स गई अहमा, जायइ सनियाणदोसेणं ॥११५॥ एयं नाऊण सया, कायव्वं बुहजणेण अप्पहियं । जं होइ मरणकाले, सिवसोग्गइमग्गदेसयरं ॥११६॥
एवं दया-दम-तवोट्ठियसंजमस्स, सोउंजणो मयमहामुणिभासियत्थं । सामन्त-सेट्ठिसहिओ सिरिवद्धिओ सो, धम्मं करेड़ विमलामलदेहलम्भं ॥११७॥
॥ इइ पउमचरिए मयवक्खाणं नाम सत्तहत्तरं पव्वं समत्तं ॥ जनन्यास्तव नरपते ! कथयाम्यथ पूर्वजन्मसम्बन्धम् । एकैव विदेशः प्रविशति ग्रामं क्षुधासक्तः ॥१०६।। भोजनगृहे भक्तमलभमानो भणति कोपप्रज्वलितः । सर्वं दहामि ग्रामं ततश्च विनिर्गतो ग्रामात् ॥१०७।। विधिसंयोगेन ततः प्रज्वलितो हुतवहेन स ग्रामः । ग्रामिणै र्गृहीत्वा क्षिप्तोऽग्न्यां स पथिकः ॥१०८|| मृत्वा समुत्पन्नोऽथ स सूपकारिणी नरपतेः । ततोऽपि च कालगता जातातिवेदने नरके ॥१०९॥ नरकात्समुत्तीर्योत्पन्ना तव नरपते ! माता । एषाऽपि च मित्रयशा भार्गवगृहिणी सुशीलमती ॥११०॥ अथ पोतनवरनगरे वणिग् गधानिक इति नाम्ना । भूजपत्रा तस्य महिला, मयश्च तस्यामुत्पन्नः ॥१११।। जातस्य च भूजपत्रा, रतिवर्धन कामिनी गुणविशाला । अथ गदर्भादिपीडा पुरभारोद्वहनमेव ॥११२॥ एतन्मयः कथयित्वा गगनेन गतो यथेच्छितं देशम् । श्रीवर्धितोऽपि राजा पोतननगरमथ प्रविष्टः ॥११३॥ पुण्योदयेन श्रेणिक ! कस्यापि राज्यं नरस्योपनमति । तदेव तु विपरीतं भवतीह सुकृतावसाने ॥११४॥ एकस्य कस्यापि गुरुं लब्ध्वा धर्मसंगमो भवति । अन्यस्य गतिरधमा जायते सनिदानदोषेण ॥११५॥ एवं ज्ञात्वा सदा कर्त्तव्यं बुधजनेनात्महितम् । यद्भवति मरणकाले शिवसुगतिमार्गदेशकरम् ॥११६।।
एवं दया-दम तपोत्थितसंयमस्य श्रुत्वा जनो मयमहामुनिभाषितार्थम् । सामन्त-श्रेष्ठिसहितः श्रीवर्धितः स धर्मं करोति विमलामलदेहलभ्यम् ॥११७।। ॥इति पद्मचरिते मयव्याख्यानं नाम सप्तसप्ततितमं पर्वं समाप्तम्॥
१. श्रलोक नं. १११/११२ नो संदर्भ बराबर नथी, ए माटे संस्कृत 'पद्मचरित्रं' ८०/२००-२०१ जोवू.
Jain Education Interational