Paumchariyam Part 03

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 173

५४४
पढमो गिहवासीणं, सायारोऽणेयपज्जवो धण्मो । होइ निरायारो पुण, निग्गन्थाणं जइवराणं ॥१२॥ लोए अणाइनिहणे, एवं अन्नाणमोहिया जीवा । अणुहोन्ति कुजोणिगया, दुक्खं संसारकन्तारे ॥१३॥ धम्मो परभवबन्धू, ताणं सरणं च होइ जीवस्स । धम्मो सुहाण मूलं, धम्मो कामदुहा घेणू ॥१४॥ सयलम्मि वि तेलोक्के, जं दव्वं उत्तमं महग्घं च । तं सव्वं धम्मफलं लभइ नरो उत्तमतवेणं ॥१५॥ जिणवरविहिए मगगे, धम्मं काऊण निच्छियं पुरिसा । उम्मुक्ककम्मकलुसा, जन्ति सिवं सासयं ठाणं ॥ १६ ॥ एयन्तरंमि पुच्छ्इ, साहू लच्छीहरो पणमिऊणं । साहेहि गओ खुभिओ, किह पुणरवि उवसमं पत्तो ॥१७॥ अह सभूसणमणी भणइ गओ अइबलेण संखुभिओ । संभरिऊण परभवं पुणरवि सोमत्तणं पत्तो ॥ १८ ॥ आसि पुरा इह नयरे, नाभी भज्जा य तस्स मरुदेवी । तीए गब्धंमि जिणो, उप्पन्नो सयलजगनाहो ॥१९॥ सुर-असुरनमियचलणो, रज्जं दाऊण जेट्ठपुत्तस्स । चउहि सहस्सेहि समं, पव्वइओ नरवरिन्दाणं ॥२०॥ अह सो वाससहस्सं, ठिओ य पडिमाए जिणवरो धीरो । जत्थुद्देसंमि फुडं, भणइ जणो अज्ज वि पयागं ॥२१॥ जे सामियभत्ता, तेण समं दिक्खिया नरवरिन्दा । दुस्सहपरिस्सहेहिं, छम्मासब्भन्तरे भग्गा ॥२२॥ असण-तिसाए किलन्ता, सच्छन्दवया कुधम्मधम्मेसु । जाया वक्कलधारी, तरुफल- मूलासिणो मूढा ॥ २३ ॥ * अह उप्पन्ने नाणे, जिणस्स मरिई तओ य निक्खन्तो । सामण्णा पडिभग्गो, पारिव्वज्जं पवत्तेइ ॥२४॥
प्रथमो गृहवासीनां साकारोऽनेकपर्यायो धर्मः । भवति निराकारः पुन र्निर्ग्रन्थानां यतिवराणाम् ॥१२॥ लोकेऽनादिनिधन एवमज्ञानमोहिता जीवाः । अनुभवन्ति कुयोनिगता दुःखं संसारकान्तरे ॥१३॥ धर्मो परमबन्धुस्त्राणं शरणं च भवति जीवस्य । धर्मः सुखानां मूलं धर्मः कामदुहा धेनुः || १४ || सकलेऽपि त्रैलोक्ये यद्द्रव्यमुत्तमं महार्घ्यं च । तत्सर्वं धर्मफलं लभते नर उत्तमतपसा ॥१५॥ जिनवरविहिते मार्गे धर्मं कृत्वा निश्चितं पुरुषाः । उन्मुक्तकर्मकालुष्या यान्ति शिवं शाश्वतं स्थानम् ॥ १६॥ एतदन्तरे पृच्छति साधुं लक्ष्मीधरः प्रणम्य । कथय गजः क्षुभितः कथं पुनरप्युपशमं प्राप्तः ॥१७॥ अथ देशभूषणमुनि र्भणति गजोऽतिबलेन संक्षुभितः । स्मृत्वा परभवं पुनरपि सौम्यत्वं प्राप्तः ||१८|| आसीत्पुरेह नगरे नाभी भार्या च तस्य मरुदेवी । तस्या गर्भे जिन उत्पन्नः सकलजगन्नाथः ॥१९॥ सुरासुरनतचरणो राज्यं दत्वा ज्येष्ठपुत्राय । चतुर्भिः सहस्त्रैः समं प्रव्रजितो नरवरेन्द्राणाम् ॥२०॥ अथ स वर्षसहस्रं स्थितश्च प्रतिमया जिनवरो धीरः । यत्रोद्देशे स्फुटं भणति जनोऽद्यापि प्रयागम् ॥२१॥ ये ते स्वामिभक्तास्तेन समं दिक्षिता नरवरेन्द्राः । दुःषहपरिषहैश्छण्मासाभ्यन्तरे भग्नाः ||२२|| अशन-तृषा-क्लान्ताः स्वच्छन्दव्रताः कुधर्मधर्मेषु । जाता वल्कलधारिणस्तरुफलमूलाशिनो मूढाः ||२३|| अथोत्पन्ने ज्ञाने जिनस्य मरीची ततश्च निष्क्रान्तः । श्रामण्यात्प्रतिभग्नः पारिव्राजं प्रवर्तयति ॥ २४ ॥
१. नरो जिणवरतवेणं - मु० । २. मिरिई - प्रत्य० ।
+ ताणं चिय मज्झेक्को मारीजी अण्णया इमं हाणि । पारिव्वयपासंडं कुणइ कसाएहिं परिहाणो ॥ इति जे० प्रत्याम् ॥
पउमचरियं