________________
ગાઢ મિથ્યાત્વના કારણે અચરમાવતી જીવોમાં ભાવશુદ્ધિને અભાવ ૨૪૩ અનેક ઇચ્છાઓની ફોજ ઉતરી પડે છે. ઊઘાડે પગે ચાલતે હોય, તેને બૂટ કે પગરખાં-ચંપલનું મન થાય, પગરખાં મળે એટલે સાઈકલના કેડ જાગે. સાઈકલ આવ્યા પછી સ્કુટર માટે મન થાય, અને સ્કુટર આવ્યા પછી મોટરમાં મન દોડે. આમ આગળને આગળ વધુ અનુકુળતાની પ્રાપ્તિ માટેની લાલસાઓ ઉત્પન્ન થતી જ જાય. કારણ કે ઈચ્છાને ક્યાંય અંત જ ન હોય. ત્યાં સંતેષની આશા જ ક્યાંથી રાખી શકાય?
માટે જ સાંસારિક સુખોની વાસનાઓથી વાસિત બની રહેલ જીવાત્માઓ દુઃખી જ છે. આ એકદમ વૈજ્ઞાનિક સત્ય છે. આવા સુખની ઈરછા, અગ્નિ જેવી છે. અગ્નિમાં જેમ જેમ લાકડાં નંખાતાં રહે, તેમ તેમ અગ્નિ વધુ પ્રજવલિત બને. તેવી રીતે સાંસારિક સુખની જેમ જેમ વધુ પ્રાપ્તિ થાય, તેમ તેમ અતૃપ્તિની જવાલા, દિલમાં વૃદ્ધિ જ પામતી રહે. અતૃપ્તિના આ દુઃખમાં, પ્રાપ્ત સુખસામગ્રીનું સુખ તે સળગી જ જાય છે. કારણ કે અતૃપ્તિની જવાલામાં સપડાયેલ પ્રાણી, બાહ્ય સામગ્રીઓની પ્રાપ્તિથી દુનિયાની દૃષ્ટિએ ભલે સુખી દેખાતે હોય, પરંતુ તેનું માનસિક લક્ષ, પ્રાપ્ત અનુકૂલતા પર સ્થિર ન રહેતાં, અપ્રાપ્તિની ઝંખનામાં જ દુઃખ અનુભવતું હોય છે. વાત આટલાથી જ અટકતી નથી. પણ આવી સુખ રસિક્તા, બીજાને મળતાં સુખને, જોઈ નથી શકતી. અને અતૃપ્ત અંતરને ઈષ્યની ભયંકર આગથી પણ જેલાવી મૂકે છે.
