________________
૧૭. સદનુષ્ઠાનની પારમાર્થિક આરાધના
કાર્યસિદ્ધિની સફલતાને આધાર, વ્યક્તિની યોગ્યતાને જ અવલંબી છે. યોગ્યતા સિવાય આદરેલું કાર્ય નિષ્ફળ. જાય છે.
અહિં અધ્યાત્મમાર્ગમાં કાર્ય સિદ્ધિસ્વરૂપ ધ્યેયમાત્ર મોક્ષનું જ હોય છે. એ મોક્ષની સાધનાને જ ધર્મ કહેવાય છે. આ મેક્ષસાધનાનું વાસ્તવિક ફળ તે એગ્ય અધિકારી સાધકને જ પ્રાપ્ત થઈ શકે છે.
આવી મેક્ષસાધના માટે અચરમાવર્તકાળ તે અગ્ય. છે. કારણ કે તે કાળવતી જીવ ઉપર, કર્મપ્રકૃતિને પ્રબળ અધિકાર હેવાથી, તે કર્મની પરાધીનતાના કારણે તે જ સંસારના વિષયમાં તીવ્ર ગાઢ આસક્ત હોય છે. આ જીવે (૧) શુદ્ર (કૃપણ) (૨) લાભરતિ (યાચાશીલ), (૩) દીન -દીનતારાખનાર (૪) મત્સરી-બીજાને સુખી જોઈ દુઃખી. થનારા, (૫) ભયવાન-નિત્યભયભીત (૬) શઠ-માયાવી અને (૭) અજ્ઞ-મૂખ હેવાથી તેને ભવાભિનંદી કહેવામાં આવે છે.
આવા જીવોને મોક્ષપામવાની જિજ્ઞાસા પણ હોઈ નહિ. શકવાથી મિક્ષસાધ્યની પ્રાપ્તિકારક આગમવચનની પ્રતીતિ અને આગમદર્શિત ધર્મક્રિયાઓ પણ વિપરીતભાવ અને નિતા
