________________ શકે. તે પ્રત્યેક સમયે સંવેય ભવસ્થિતિકસર્વ કર્મોનો ક્ષય કરે છે. સંથારાના અંતે જે મુક્તિનો અનુભવ પામે છે તે સુખ તો ચક્રવર્તીને પણ ક્યાંથી હોય ?' આ શબ્દોમાં સંથારાના ફળને ગ્રંથકારે ઉજાગર કર્યું છે. વર્ષાકાળમાં અનેકવિધ તપશ્ચર્યા કરી કાયિક બળ અને કાયાની મમતાને તોડી ચૂકેલ સાધક શિયાળામાં સંથારાનો સ્વીકાર કરે. સાધનાને અનુકૂળ સ્થાન અને આસનમાં સ્થિર થતો સાધક આહાર-પાણીનો સાગારપણે ત્યાગ કરે. પછી મન-વચન-કાયાથી કરેલા અપરાધોને ખમાવી, સંઘ અને જીવરાશિને ખમાવી આત્માના અનુશાસનમાં સ્વયં જોડાય. નરકાદિ ગતિમાં અનંતીવાર ભોગવેલી વેદનાઓને યાદ કરી વર્તમાન વેદનાને સમભાવે સહન કરે નિર્ધામક આચાર્યની હિતશિક્ષા હૃદયસ્થ કરી સ્વભાવમાં સ્થિર બને. પરિણામે અસંખ્ય લાખ કોટિ ભવાની પરંપરા દ્વારા બંધાયેલા કર્મોને સંથારે આરૂઢ થયેલો તે સાધક એક સમયમાં ખપાવે. અપાર વેદના વચ્ચે પણ તેને આનંદ એ વાતનો હોય છે કે આ ભવે કે વધુમાં વધુ ત્રીજા ભવે તો અવશ્ય હું મોક્ષને પામનારો છું. આવી અંતિમ અને નિર્મળ આરાધના કરી મોક્ષ અને સદ્ગતિ સાધનારા સાધકો અર્ણિકાપુત્ર, અંધકસૂરિના શિષ્યો, સુકોશલમુનિ, અવંતિસુકમાલ, ગજસુકુમાલમુનિ, ધર્મસિંહ યુનિ... હવે અટકવું પડશે. ગ્રંથકારે તો ઘણાને યાદ કર્યા છે. 128iaaN આગમની ઓળખ
