________________
અંધાપો લાવી દીધો છે. ચારિત્રમાર્ગથી કરોડો યોજન દૂર કરી દીધા છે. આપણે ભયભીત બની ગયા છીએ. સંસારમાં ડૂબીને દુર્ગતિમાં જવાનું પોષાતું ન હોવાથી જયારે “બચાવો, બચાવો બૂમો પાડીએ છીએ ત્યારે પરમાત્મા આવીને કહે છે. નિર્ભય થઈ જા. કોઈ ભય રાખીશ નહિ. હું તારી મા છું.”
અને અભયને આપનારા ભગવાન મળતાં જ ભક્ત હૃદયને એટલું બધું સાત્ત્વન મળે છે, જેટલું માને જોઈને બાળકને મળે છે.
નાનકડું બાળક આંગણામાં રમી રહ્યું હતું. ત્યાં દૂરથી ઘુઘરિયો બાવો આવતો દેખાયો. બાવાને જોઈને બાબો ગભરાઈ ગયો. દોડતો દોડતો રસોડામાં જઈને રસોઈ કરતી માને વળગી પડ્યો. ભયથી શરીર થરથર ધ્રૂજતું હતું. બોલવાની હામ નહોતી. ગભરાટનો પાર નહોતો.
- ત્યાં તો પેલો બાવો તેના જ ઘરની બહાર આવીને કહે છે, “મૈયા ! ભિક્ષાં દેહિ!” અને આ શબ્દો સાંભળતાપેલી માતાએ આટો ભરેલી વાટકી તેડેલા બાબલાના હાથમાં પકડાવી, દરવાજે પહોંચી. બાવાને જોઇને થોડી વાર પહેલાં જે બાબલો ગભરાયો હતો, તે જ બાબલાને મા કહે છે, “બેટા! બાવાજીને આટો આપ !'
અને આશ્ચર્ય! ખરેખર ! પેલા બાબલાએ જરા પણ ગભરાયા વિના બાવાજીને વાટકી લોટ આપી દીધો. થોડી વાર પહેલાં બાવાજીને જોઈને ગભરાટમાં થરથર ધ્રૂજતો બાળક હવે મસ્તીથી તે જ બાવાજીને પોતાના હાથે લોટ આપી શકે છે! તેનું શું કારણ?
તેનું કારણ એ છે કે, તેને ખબર છે કે મારી માની પાસે હું છું. અને જ્યાં સુધી મને મારી માનું શરણ છે, ત્યાં સુધી આ બાવો મારું કાંઈ પણ બગાડી શકે તેમ નથી !
માએ બાળકને જેવું અભય આપ્યું તેવું અભયનું દાન પરમાત્મા આપણને આપે છે. અને જ્યાં પરમાત્મા આવીને ઊભા રહે ત્યાં ભય પણ શી રીતે ઊભો રહી શકે?
પરમાત્મા અભયદાન કરીને અટકી જતા નથી, પણ પેલા મોહનીય ગુંડાએ મિથ્યાત્વનો પાટો બાધીને જે અંધાપો લાવ્યો છે, તેને પણ દૂર કરે છે. સમ્યગ્દર્શન આપીને નવી દષ્ટિ ખોલે છે. તેથી તેઓ ચક્ષુનું દાન કરનારા કહેવાય છે.
માત્ર સમ્યગ્દર્શનરૂપી આંખો જ નથી આપતા, સાથે સાથે, ચારિત્રધર્મ રૂપી મોક્ષમાર્ગ બતાવે છે. તે આત્મન્ ! ચાલ્યો આવ સડસડાટ આ રસ્ત... મોક્ષનગરમાં તને પહોંચાડી દઇશ.” બાબત ૨૫ - સૂત્રોના રહસ્યોભાગ-૨ )
