________________
પુદ્ગલપરાવર્તકાળ પસાર થાય છતાં ય મારો મોક્ષ ન થાય તેવું બને. ના, તે તો મને જરા ય પોષાય તેમ નથી. જો સમ્યગુદર્શન મળી જાય તો, મારો સંસાર ઘણો બધો ટૂંકાઈ જાય. ટૂંક સમયમાં મારું મોક્ષગમન છે, તેમ નિશ્ચિત થઈ જાય.
પ્રભો ! હું જાણું છું કે સમ્યગદર્શન એટલે તારા વચનોમાં અવિહડ શ્રદ્ધા. અકાટય શ્રદ્ધા. ક્યાં ય વિરોધ નહિ. વિચારોમાં તારી સાથે પૂર્ણ એકતા. “સાચા છે વીતરાગ, સાચી છે વાણી, આધાર છે આજ્ઞા, બાકી ધૂળધાણી” એવો અંતરનાદ.
પણ પ્રભો ! મારા જીવનના કોઈ જ ઠેકાણા નથી. મને પણ મારું માંકડા જેવું છે. દુનિયાભરના સમાચારો સાંભળતાં. નવી નવી શોધખોળો તરફ નજર કરતાં, સ્કૂલ-કોલેજમાં શિક્ષણ લેતાં મારા મનમાં અનેકવાર તારા વચનોમાં શંકા પેદા થાય છે. પરિણામે મન તારી સામે બળવો કરી બેસે છે. શ્રદ્ધા તો કકડભૂસ થઈને તૂટી જાય છે. જે મારા નાથ ! મારી અંદરની વાત ન્યારી છે! મારી કેટલી કથની કહું?
બહારથી સુંદર સજ્જન દેખાતો, જાતને ધર્મી તરીકે ઓળખાવતો, ધર્મના નામે ય ઝઘડા કરતો અંદરથી ભયંકર પાપી છું. તારો છૂપો દુશ્મન બની બેસું છું. તારા સિદ્ધાન્તોની સામે બળવો મનોમન કરી બેસું છું. મને લાગે છે કે આ બધો પ્રભાવ પેલા મિથ્યાત્વ મોહનીય કર્મનો છે.
પ્રભો ! મારી આ કફોડી સ્થિતિ હવે મારાથી સહન થાય તેમ નથી. મારે તો મારા રોમરોમમાં તારા પ્રત્યેની વિશિષ્ટ શ્રદ્ધા પેદા કરવી છે. કદીય મનના કોઈ ખૂણામાં પણ તારા વચનમાં શંકા ન સળવળે તેવી સ્થિતિ નિર્માણ કરવી છે. તે માટે તારી પાસે આજે વિનંતી કરી રહ્યો છું કે પ્રભો ! તારું સમ્યગદર્શન મને આપ.
પ્રભો ! સમ્યગદર્શન જેની પાસે હોય, તે તો સંસારને અસાર માનતો હોય. સાધુજીવન મેળવવા તલપતો હોય, “સસનેહી પ્યારા રે ! સંયમ કબહિ મિલે?" “ક્યારે બનીશ હું સાચો રે સંત ! ક્યારે થશે મારા ભવનો રે અંત !” એવા તેના ઉદ્ગારો નીકળતા હોય. સાધુજીવન ન સ્વીકારી શકવા બદલ આંખોમાંથી આંસુની ધારા વહેતી હોય. .
સંસારમાં રહે તો પણ રમે તો નહિ જ. તેનું શરીર હોય સંસારમાં પણ મન હોય સંયમમાં. સંસારની બધી પ્રવૃત્તિઓમાં તે વેઠ વાળતો હોય. ક્યાંય રસ નહિ, ક્યાંય ઉત્સુકતા નહિ. ક્યાંય મજા નહિ. સદા વૈરાગ્યવાસિત ચિત્ત તેનું હોય. પ્રભો! આવા ઉમદા ભાવોને ક્યારે પામીશ? મારી અંતરની ઇચ્છા છે કે હું કડ
૭૯ સૂત્રોના રહસ્યોભાગ-ર જે .
