________________
આપનાર કોણ મળે? સતત ભયગ્રસ્ત બનીને સમય પસાર કરે છે. ભયના માર્યા તેના મોઢામાંથી “બચાવો... બચાવો..' ચીસ નીકળી રહી છે.
તે ચીસ સાંભળીને એક સજ્જન ત્યાં આવી પહોચે છે, “ભાઈ ! ચિંતા ન કરીશ. હું આવી ગયો છું, હવે તારે જરાય ગભરાવાની જરૂર નથી.”
સહાનુભૂતિભર્યા આ શબ્દો સાંભળતાં જ તેને ટાઢક થઈ. હાય ! કોઈ મદદે આવ્યું, હવે વાંધો નહિ. તે હવે નિર્ભય બન્યો.
પેલા સજ્જને ધડાધડ દોરડાં કાપીને તેને ઝાડથી મુક્ત કર્યો. પછી ધીમે ધીમે તેની આંખે બાંધેલ પાટા છોડી દીધા. આંખો ખૂલતા તેને જાણે કે નવી દષ્ટિ મળી. તે ખુશખુશાલ થઈ ગયો. તેને સમજાઈ ગયું કે, સહાયે આવેલ માણસ ખરેખર સજ્જન છે. તેનાથી નિચે મારું હિત થવાનું છે.
આંખ ખૂલ્યા પછી આભાર માનીને ચારે બાજુ જુએ છે તો ક્યાંય કોઈ રસ્તો કે કોઇ કેડી દેખાતી નથી. હવે મૂંઝવણ છે કે જવું ક્યાં?
ત્યાં પેલા સજ્જન કહે છે, “મુંઝાવાની જરૂર નથી, લાવો! હું તમને નગરનો મુખ્ય માર્ગ બતાડી દઉં.”
નગરમાં જવાની ઇચ્છા તો ઘણી છે. પણ બે તકલીફ હજુ ઊભી છેઃ (૧) એક તો કકડીને ભૂખ લાગી છે. ભૂખ્યો માણસ ચાલી શી રીતે શકે? અને (૨) કદાચ નગરના માર્ગમાં વચ્ચે ફરી કોક લુંટારા મળી જાય તો શું કરવું?
આવનાર વ્યક્તિ સર્જન-શિરોમણિ હતા. કહે છે, “જરા ય મૂંઝાવાની જરૂર નથી. લો, આ રહ્યું ભોજન. પેટ ભરીને જમી લો.
અને પછી ચાલવા માંડે નગર તરફ. ના, ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. હું પણ તમારી સાથે નગર સુધી આવીશ. મારા શરણે રહેશો તો કોઈ તમને તકલીફ આપી નહિ શકે.”
પેલો માણસ તો કૃતજ્ઞતાભરી નજરે આવનાર સજ્જન સામે જોઈ રહ્યો. ભોજન કરીને, તે સજ્જનને પૂર્ણ સમર્પિત થવા દ્વારા તેનું શરણું સ્વીકારીને ઈચ્છિત સ્થાને પહોંચ્યો. વાણી દ્વારા વારંવાર તે સજ્જનનો આભાર માની રહ્યો.
બસ! આપણને મળેલા ત્રણ લોકના નાથ દેવાધિદેવ પરમાત્મા આનાથી ય વિશેષ સજ્જન શિરોમણિ છે.
સંસારરૂપી જંગલમાં પસાર થતા આપણી પાછળ મોહરાજ નામનો ધાડપાડુ પડ્યો છે. તેણે આપણા ગુણોને લૂંટી લીધા છે. આંખે મિથ્યાત્વનો પાટો બાંધીને
- ૨૪ - સૂત્રોનારહોભાગ-૨
