________________
શ્રી સંધ સાતિકા-ભાષાંતર દિવાકરે પણ પિતાનું વચન સ્વીકાર્યું. કેટલાક દિવસ પછી તે પુરોહિત પદથી ભ્રષ્ટ થવાથી કોઈક ગામમાં “જર” નામના ઠાકેરની સેવા કરવા લાગ્યું. અને તે ઠાકરના સેવક પિંગલ સાથે તેણે મિત્રી કરી, તથા તેના ઘરની દાસી મિત્રસેનાની સાથે સ્નેહ બી. કેઈ એક વખતે જરઠાકોરે દિવાકરને કહ્યું કે-“જયપુરના રાજા વિચારધવલની સેવા કરી અમારી કાંઈ પણ વૃત્તિ-આજીવિકા કર.” એથી દિવાકર ત્યાં ગયો. અને તેણે પોતાની વચન રચનાથી રાજા વિગેરે જાને રંજિત કર્યા. કોઈ દિવસે રાજાએ “સમાનશવ્યાપુ સચ” આવું કાવ્યનું ચોથું ચરણ બનાવીને કહ્યું કે-“આ સમસ્યા જે પૂરે, તેને હું ઈચ્છિત વરદાન આપું.” એ સાંભળી દિવાકરે તે સમસ્યા આવી રીતે પૂરી– " मृगा मृगैः सङ्गमनुव्रजन्ति, गावश्च गोभिस्तुरगास्तुरङ्गैः । मूर्खाश्च मूखैः सुधियः सुधीभिः, समानशीलव्यसनेषु सख्यम्"
મૃગલાઓ મૃગલાની સાથે, ગાયે અથવા બળદ ગાય અને બળદ સાથે, ઘેડાએ ઘોડાની સાથે, મૂર્ખ મનુષ્ય મૂર્ખાઓની સાથે, બુદ્ધિમાન વિદ્વાને વિદ્વાનોની સાથે સંગ કરે છે. સમાન શીલ અને વ્યસનવાળાઓની “મૈત્રી હોય છે.”
તેથી પ્રસન્ન થઈ રાજાએ કહ્યું કે-“ભદ્ર! શું આપું?” દિવાકરે જણાવ્યું કે-“મારા સ્વામી જરઠાકોરના દારિદ્મને નાશ કરે.” ત્યારે વિચારધવલ રાજાએ ૭૫૦ ગામ સાથે શ્રીપુર નામનું નગર આપ્યું. દિવાકરે તે પોતાના સ્વામીને ભેટ કર્યું. તેથી જરઠાકરે પણ “હું પણ તારૂં કાંઈક કાર્ય કરીશ.” એમ સ્વીકાર્યું. અન્યદા મદ્યપાનમાં આસક્ત પિંગલને જરાકેરે જે. એથી રાજાએ તેની જીભ કાપવાને હુકમ આપ્યું. ત્યારે દિવાકરે મિત્રરૂપ માનેલા પિંગલને જીવિત અપાવવાથી તેના ઉપર ઉપકાર કર્યો. એક વખતે મેરના માંસ ખાવાને દેહદ પૂરવાથી પોતાની પત્ની મિત્રસેના દાસી ઉપર ઉપકાર કર્યો. ત્યારપછી રાજા કોપાયમાન થયે અને પિતાનું જીવિત જ્યારે સંદેહવાળું થઈ પડયું, ત્યારે દિવાકર કુસંગતિની પરીક્ષા કરી મંગલપુરમાં જઈ પૂર્ણચંદ્ર
