________________
શ્રી સ ધ સપ્તતિકા-ભાષાંતર નિશ્ચિત થઈને નિત્ય આવશ્યક વિગેરે કૃત્ય કરતી હતી, ધર્મરૂપી કલ્પવૃક્ષને સિંચતી હતી, કેઈને પણ વંચિત કરતી-ઠગતી ન હતી, ગુરૂમહારાજના ચરણ પૂજતી હતી, કમ્મપયડી વિગેરે ગ્રંથને પિતાના નામની જેમ વિચારતી હતી, શ્રેષ્ઠ દાન દેતી હતી, ગંગા નદીના પાણીની જેવું ઉજજવલશીલ ધારણ કરતી હતી, યથાશક્તિ તપ કરતી હતી, અને પ્રશસ્ત મનવાળી તેનું શુભ ભાવનાઓ ભાવતી હતી. આવી રીતે નિર્મળ ગ્રહધર્મ–શ્રાવકધર્મને પાળતી, પાપ થકી પાછી વળતી, દઢ સમ્યકત્વથી ચલિત ન થતી, સત્ય જિનમતને પ્રકટ કરવામાં પંડિતા તે રોહિણી દિવસ વીતાવતી હતી.
આ તરફ ચિત્તરૂપી પ્રસિદ્ધ અટવીમાં ભુવન ઉપર આકમણ કરવામાં અતિશય પ્રચંડ મેહ નામને રાજાનિષ્કટક રાજ્ય પાળે છે. તે મેહરાજા કદાચિત્ ચર પુરૂષના મુખ થકી પોતાના દેને ઉઘાડા પાડવામાં તત્પર એવી રહિણીને સાંભળી અત્યંત ઉદ્વિગ્ન બની ચિંતા કરવા લાગ્યો કે–અહો ! જુઓ તે ખરા. અતિશઠ હૃદયવાળા સદાગમથી વાસિત ચિત્તવાળી આ (હિણી) ને અમારા દેશે ગ્રહણ કરવામાં કેટલો બધો રસ પ્રસર છે ! ! જે કોઈ પણ પ્રકારે આ (રેહિણી) કેટલાક કાળ સુધી આવી તેજ રહેશે તે નાસતાં અમારી ધુળને પણ કોઈ જોઈ શકશે નહિ.” એવી રીતે ચિંતા કરતા તે મેહ રાજાની પાસે તેને રાગ કેસરી નામને પુત્ર આબે, પ્રણામ કરતા તે પુત્રને પણ તેણે જાણે નહિ, તેથી અત્યંત દુઃખિત થઈ એ (રાગ) બે કે–પિતાજી! આપ પૂજ્યપાદ પિતાજીને આટલી બધી ચિંતા કરવાની શી જરૂર છે? કેમકે-આ જગતમાં આપની સમ અથવા વિષમ એવા કોઈ બીજાને હું જેતે નથી.” ત્યારે મહારાજાએ રેહિણીનું યથાસ્થિત વૃત્તાંત તેને કહ્યું. તે સાંભળી આ (રાગ) પણ મસ્તકમાં વાથી આઘાત પામ્યા હોય તેમ દિલગીર થઈ ગયા. ત્યારપછી સઘળું સૈિન્ય પણ નૃત્ય, ગીત વિગેરે વ્યાપારને એકાએક બંધ કરીને પુષ્પ, તાંબૂલ વિગેરે મૂકી દઈ અત્યંત ખિન્ન બની ગયું. એવામાં એક બાળક તથા એક સ્ત્રીએ અટ્ટહાસ શબ્દપૂર્વક હાસ્ય કર્યું
