________________
તે પ્રમાદનું વર્ણન ' ' જે તું એકજ કવડે જગતને વશ કરવા ઈચ્છે, તે પરના અપવાદરૂપી ધાન્યમાંથી ચરતી ગાયને રેક.
ભાવાર્થ–જ્યારે મન પરગુણ, પરદેષના કીર્તન કરવા સજજ થાય ત્યારે તેને વિશુદ્ધ ધ્યાનમાં મગ્ન કરવું શ્રેષ્ઠ છે.
ત્યારે રોહિણી બેલી કે–પિતાજી ! પ્રથમ તે આગમજ વજ જોઈએ; કે જેનાથી આ સઘળી પરગુણ–પરદેષની કથાઓ પ્રવૃત્ત થઈ છે. આ જગતમાં કઈ મન ધારણ કરનાર જોવામાં આવતું નથી. કેમકે–આ મહર્ષિ પણ વિશિષ્ટ ચેષ્ટા કરનાર હેવા છતાં પણ બીજાનાં ચરિત્રને કથન કરવામાં તત્પર રહે છે. ઈત્યાદિ જેમ તેમ આળઝાળ બેલતી રહિણીની તેના પિતાએ અવગણના કરી, તેમજ ગુરૂ વિગેરેથી પણ ઉપેક્ષા કરાયેલી તે રહિણી સ્વછંદતાથી ભમવા લાગી. કેઈ વખતે રાજમાર્ગમાં રાજાની પટરાણીના શીલ સંબંધમાં બેલતી રોહિણીને દાસીએએ સાંભળી, દાસીઓએ રાણીને કહ્યું, રાણીએ રાજાને કહ્યું, તેથી કોપાયમાન થયેલા રાજાએ રહિણીના પિતાને બોલાવી ઠપકે આપે કે-“તારી દીકરી આવી રીતે અમ્હારૂં પણ વિરૂદ્ધ બેલે છે.” શેઠે કહ્યું કે–દેવ! એ (હિણી) અહારૂં કહ્યું કરતી નથી.” ત્યારે રાજાએ રોહિણને બહુ વિડંબના કરી દેશપાર કરી. ત્યારપછી હલકા માણસોથી પણ પગલે પગલે નિંદાતી સજ્જને વડે સ્નેહાદ્ધ દ્રષ્ટિથી જોવાતી, વિકથામાં આસક્ત જેને આ લોકમાં પણ કેવો દારૂણ વિપાક પ્રાપ્ત થાય છે? ” એમ સત્કથા કરનારા પ્રાણીઓને વૈરાગ્યરસમાં વૃદ્ધિ કરાવતી, “ નિશ્ચયે આ લેકોને ધર્મ પણ આવે છે, કે આવું ફળ પ્રાપ્ત થયું,” એમ ઠેકાણે ઠેકાણે બધિબીજને નાશ કરાવતી ઘણા પ્રકારનાં શીત, આત૫ (તડકે), ભૂખ, તરસ, વર્ષા વિગેરે દુઃખેથી પીડાતી મરણ પામીને નારકીમાં ગઈ. ત્યાંથી નીકળી ઘણું ભવે સુધી તિર્યમાં, અનંતકાળ નિગદ માં ભમીને અનુક્રમે મનુષ્યજન્મ પામી રહિણી છેવટ સિદ્ધિ પામી. રેહિણને પિતા સુભદ્ર શેઠ પિતાની પુત્રીની વિડંબના જે અત્યંત વૈરાગ્ય પામી ૧૪.
