________________
શ્રી સંબધ સતિકા-ભાષાંતર સારાં છે એવા પ્રકારનું અ૫ માધ્યચ્ય ઉત્પન્ન થાય છે. ૨ અભિનિવેશથી થયેલું મિથ્યાત્વ આભિનિવેશિક ગેછામાહિલ વિગેરેની જેમ ૩. જેના વશથી અરિહંત ભગવંતે ઉપદેશેલાં જીવ વિગેરે તમાં સંશય ઉપજે, જેમકે- હું નથી જાણી શકો કે–આ ભગવંતે કહેલ ધર્માસ્તિકાય વિગેરે સાચું હશે કે અન્યથા”? આવા પ્રકારના સંશયવાળું મિથ્યાત્વ સાંશયિક ગણાય છે ૪. અનાગિક મિથ્યાત્વ કે જે અનાગથી થયેલું હોય છે, તે એકેદ્રિય અને હોય છે ૫. તે મિથ્યાત્વને શ્રાવક પણ ત્રિવિધ ત્રિવિધે પ્રત્યાખ્યાન કરે છે–તજે છે; પરંતુ અણુવ્રતની જેમ દ્વિવિધ ત્રિવિધ વિગેરે પ્રકારથી નહિ. કહ્યું છે કે-“મિથ્યાત્વ સ્વયં મનથી ન કરે, બીજા પાસે ન કરાવે, કરતા એવા બીજાને અનુજ્ઞા ન કરે. એવી રીતે વચનથી અને કાયાથી પણ સમજવું.” તથા “ આ પૂર્વોક્ત મિથ્યાત્વ હું કરૂં” અથવા “એ સ્વયં કરે” અથવા “બીજાએ કર્યો છતે આ સારું કર્યું ” એમ મનવડે ન ચિંતવે. વચનવડે
હું કરૂં” એમ ન બોલે, “તું કર’ એમ બીજાને ન કહે, અને બીજાએ કરેલાની પ્રશંસા ન કરે. કાયાવડે સ્વયં ન કરે, કરસંજ્ઞા હાથને ઇસારે, ભ્રકુટિ ચડાવવી ઈત્યાદિ દ્વારા બીજા પાસે ન કરાવે અને બીજાએ કર્યું હોય તે ચપટી, તાળી, હસવું, વિગેરે ચેષ્ટાઓ કરી વખાણે નહિ.” તેથી જ્યારે મિથ્યાત્વ વિષયક અનુમતિને પણ નિષેધ કર્યો છે, ત્યારે જે મનુષ્ય કરવું, કરાવવું અને અનમેદવું એ ત્રણે પ્રકારથી કુટુંબને મિથ્યાત્વમાં સ્થિર કરતે મિથ્યાત્વને સ્થાપે, તે પિતાને અને પોતાના વંશને સંસારરૂપી સમુદ્રમાં નાખે, એમાં શું કહેવું ? કહ્યું છે કે–જે મનુષ્ય ઘરને અને કુટુંબને સ્વામી થઈને મિથ્યાત્વનું રેપણ કરે, તેણે પિતાના સઘળા વંશને સંસારરૂપી સમુદ્રમાં નાખે. ૧ તે મિથ્યાત્વે પૂવન અષિએ કરેલા કુલકથી જાણવાં, તે આ પ્રમાણે,
“ સામાન્ય કેવલીઓમાં શિરોમણિ એવા દેવ-જિનેશ્વરના અને ગુરૂઓના ચરણકમળને પ્રણામ કરી શ્રતને અનુસારે હું સમ્યકત્વનું સ્વરૂપ દર્શાવું છું. દેવ, ગુરૂ અને ધર્મ વિષયક શ્રદ્ધા તે સમ્યકત્વ, શ્રુતમાં કહેલા ગુણવડે યુક્ત દેવ. ગુરૂ અને ધર્મને
