________________
લયમીના ભાગ્ય દાનથી ખીલે છે!
જાય છે ! હું વહું છું તો મારા બંને કિનારા પર વૃક્ષો કેવાં ખીલી ઊઠે છે. અને ગ્રીષ્મમાં પણ મારી પાસે આવનારને હું કંઈ નહીં તો છેવટે નિશશ તો નથી કરતી. રેતીમાં થોડો ખાડો ખોદે તો હું વીરડીનું મીઠું પાણી આપીને તેને તૃપ્ત કરું છું" | નદી ને તળાવની આ વાત વિચારવા જેવી છે.
- એક દિવસ હેમચંદ્રાચાર્ય મહારાજ પાણી પધાર્યા. રાજા કુમારપાળે ખૂબ શ્રધ્ધા અને ભકિતથી ગુરુવર્યનું સ્વાગત કર્યું. આચાર્યશ્રીના શરીર પર થીંગડાવાળું ખાદીનું વસ્ત્ર હતું. પ્રસંગોપાત્ત વિનમભાવે કુમારપાળે ગુસ્વર્યને કહ્યું: “આપને મારા જેવા અનેકાનેક ભકતો છે. સમાજ પર આપનો અનન્ય ઉપકાર છે છતાં આપના શરીર પર આવું જાડું થીંગડાવાળું વસ્ત્ર જોઈ અમને લોભ થાય છે.'
- આચાર્ય મહારાજે જવાબ આપ્યો : “હે રાજન, હું થીંગડાંવાળાં કપડાં પહેરું એ તમને ખટકે છે, પણ તમારા સમાજના કેટલાક સાધર્મિક બ૬, અન્ન અને વસ્ત્ર વગર ટળવળે છે, તેને તમે વિચાર કર્યો ,
જેમ શરીરમાં આત્મા બેઠો છે, ને આત્મા શરીરની સંભાળ રાખે છે, તેમ સમાજમાં આવા આત્મવાન માણસો જોઈએ, જે દાન ને ધર્મથી સમાજને સુખી રાખે . આજે સમાજ અને માણસો વચ્ચે અસમાનતાની દીવાલ ઊભી થઈ છે, જેને દૂર કરવાની જરૂર છે.
