________________
સાધનોનું સન્દર્ય
પણ તે બાઈ જલદી જલદી કામ પતાવી એક પગદંડીએ તે પતિને નિહાળવા દોડી જાય છે. રસ્તામાં બાદશાહ અકબર એક સુંદર ગાલીચા " પર નમાજનો સમય થવાથી નમાજ પઢતો હોય છે. બાઈ તો તેની ધૂનમાં છે. તે મસ્તાની બની છે. તેને ખબર નથી કે બાદશાહ શું કરી . રહ્યા છે? એ તો ધૂનમાં છે. ગાલીચા પર પગ મૂકીને ચાલી જાય છે, તેનાં ધૂળવાળા પગલાં, ગાલીચા પર પડયાં, એટલે અકબરે નમાજ પઢતાં મગજ ગુમાવ્યું. તેણે ચોકીદારને હુકમ કર્યો કે તે પાછી ફરે ત્યારે પકડીને, મારી પાસે એને હાજર કચ્છો. પતિના દર્શન નજરમાં ભરી એ પાછી ફરે છે. એનું મન પ્રસન્ન છે. હુકમ પ્રમાણે માણસોએ કહ્યું: બાઈ, તને બાદશાહ અકબર બોલાવે છે. તે બાદશાહની સન્મુખ આવી ઊભી રહી. બાદશાહે પૂછયું: “આ ગાલીચા પર પગ મૂકી જનાર તું હતી? તેણે કહ્યું: “જહાંપનાહ! મને ખબર નથી. કદાચ હું પણ હોઇશ. હું પ્રેમદીવાની છું. તે સમયે મેં આપને ન જોયા. મારા મનનો કબજો ત્યારે મારા દિલના બાદશાહે લઈ લીધો હતો. મારા સમગ્ર ચૈતન્યનું અસ્તિત્વ મારા પ્રિયતમ એવા મારા પતિમાં હતું. મને માફ કરે. પણ હું આપને એક વાત પૂછું કે તે સમયે આપ શું કરતા હતા?" બાદશાહ કહે : “નમાજ પઢતો હતો. નમાજ કોની? ભગવાનની? અલ્લાહની? અને તેમ છતાં તમે મને જોઈ? અરે, એક માટીના માનવીમાં મસ્તાની બનેલી હું, આપના જેવા બાદશાહને પણ ન જોઈ શકી, અને તમેં ભગવાનમાં મગ્ન હોવા છતાં, મારા જેવી એક સામાન્ય સ્ત્રીને જોઈ. તેમ છતાં આપે ત્યારે નમાજ પઢતા હતા? આ સાંભળી શાણા અકબર વિચારમાં ઉતરી ગયા : “ખરે જ, મારું અંતર હજી ભક્તિથી ધોવાયું નથી.” સાબુ-પાણી ચોખ્ખાં હોય તો જેમ
