Paumchariyam Part 01

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 134

दहमुखपुरिपवेसो-८/१-२४ भवणं मओ पविट्ठो, अह पेच्छइ दारियं तहिं एक्कं । भणिया य कस्स दुहिया ?, कस्स व एयं महाभवणं ? ॥१२॥ सा भणइ मज्झ भाया, दहवयणो नामओ य चन्दणहा । खग्गस्स रक्खणट्ठा, ठविया हं चन्दहासस्स ॥१३॥ ताव च्चिय दहवयणो, मेरुं गन्तूण चेइयघराइं । संथुणिय पडिनियत्तो, तं चेव गिहं समणुपत्तो ॥१४॥ काऊणसमायारं, मयसहिया मन्तिणो दहमुहस्स । मारीचि वज्जमज्झो, गयणतडी वज्जनेत्तो य ॥१५॥ मरुदुज्जउग्गसेणे, मेहावी सारणो सुगो मन्ती । अन्ने वि एवमाई, दट्टण दसाणणं तुट्ठा ॥१६॥ काऊण विणयपणया, भणन्ति मन्ती सुणेह वयणऽम्हं । दहमुह ! एगग्गमणो, कारणमिणमो निसामेहि ॥१७॥ सुरसंगीयाहिवई, वेयड्ढे दक्खिणाए सेढीए । एसो मओ त्ति नामं, विज्जाहरपत्थिवो सूरो ॥१८॥ घेत्तूण निययधूयं, तुज्झ गुणायर ! विसिठ्ठायण्णं । भडचडगरेण सहिया, एत्थं चिय आगया सिग्धं ॥१९॥ सुणिऊण वयणमेयं, दसाणणो जिणहरं समल्लीणो । पूयं काऊण तओ, अभिवन्दइ जिणवरं तुट्ठो ॥२०॥ तत्थेव सयण-परियण-आणन्दुब्भडवरं निओगेणं । वत्तं पाणिग्गहणं, अणन्नसरिसं वसुमईए ॥२१॥ पत्तो सयंपहपुरं, तीए समं दहमुहो पुलइयङ्गो । मन्नन्तो पवरिसिरिं, समत्थभुवणागयं चेव ॥२२॥ तत्तो मओ य राया, निययपुरं पत्थिओ सपरिवारो । दुहियाविओगजणियं, सोग-पमोयं च वहमाणो ॥२३॥ जाया वरग्गमहिसी, एत्तो मन्दोयरी विसालच्छी । तीए गुणाणुरत्तो, न गणइ कालं पि वच्चन्तं ॥२४॥
भवनं मयः प्रविष्टो ऽथ पश्यति दारिकां तत्रेकाम् । भणिता च कस्य दुहिता ? कस्य वेतन्महाभवनम् ? ॥१२॥ सा भणति मम भ्राता दशवदनो नाम च चन्द्रनखा । खड्गस्य रक्षणार्थं स्थापिताऽहं चन्द्रहासस्य ॥१३॥ तावच्चेव दशवदनो मेहं गत्वा चैत्यगृहाणि । संस्तुत्य प्रतिनिर्वृत्तस्तच्चेव गृहं समनुप्राप्तः ॥१४॥ कृत्वा समाचारं मयसहिता मन्त्रिणो दशमुखस्य । मारिची वज्रमध्यो गगनतटी वज्रनेत्रश्च ॥१५।। मरुदुर्जोग्रसेना मेघावी सारणः सुगो मन्त्री । अन्येऽप्येवमादयो दृष्टवा दशाननं तुष्ठाः ॥१६॥ कृत्वा विनयप्रणता भणन्ति मन्त्रिणः श्रुणु वचनमस्माकम् । दशमुख ! एकाग्रमनाः कारणमिदं निशामय ॥१७॥ सुरसंगीताधिपति वैताढ्यदक्षिणायां श्रेण्याम् । एव मय इति नामविद्याधरपार्थिवः शूरः ॥१८॥ गृहीत्वा निजदुहितरं तव गुणाकर ! विशिष्टलावण्यम् । भटसमूहेन सहिता अत्रैवागताः शीघ्रम् ॥१९॥ श्रुत्वा वचनमेतद्दशाननो जिनगृहे समालीनः । पूजां कृत्वा ततोऽभिवन्दति जिनवरं तुष्ठः ॥२०॥ तत्रैव स्वजन-परिजनानन्दुद्भटवरं नियोगेन । वृत्तं पाणिग्रहणमनन्यसदृशं वसुमत्याम् ॥२१॥ प्राप्तः स्वयंप्रभपरं तया समं दशमखः पलकिताङ्गः । मन्यमानप्रवरश्रीं समस्तभवनागतमिव ॥२२॥ ततो मयश्चराजा निजपुरं प्रस्थितः सपरिवारः । दुहितृवियोगजनितं शोक-प्रमोदं च वहमानः ।।२३।। जाता वराग्रमहिषी ततो मन्दोदरी विशालाक्षी । तस्या गुणानुरक्तो न गणति कालमपि गच्छन्तम् ॥२४।।
१. तावं चिय-मु०।
Jain Education Interational