Paumchariyam Part 01

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 190

१५५
वेयड्डगमण-इन्दबंधण-लंकापवेसणाहियारो-१२/१०४-१३२ तक्खणमेत्तुक्कत्तिय-निवडियसिररुहिरदिन्नचच्चिक्का । विसमाहयतूररवे, नच्चन्ति कबन्धसंघाया ॥११८॥ एयारिसम्मि जुज्झे, निवडन्ते सुहडसत्थसंघाए । लङ्काहिवेण भणिओ, अह एत्तो सारही सुमई ॥११९॥ वाहेहि रहवरं मे, तुरियं इन्दस्स अहिमुहं समरे । किं मारिएहि कीरइ, अन्नेहि अतुल्लविरिएहि ? ॥१२०॥ गुण-रूवअसामन्नं, इन्दत्तं जं इमेण आढत्तं । फेडेमि सव्वमेयं, गव्वं विज्जबलुप्पन्नं ॥१२१॥ एवभणिएण सिग्धं, सारहिणा धय-वडायकयसोहो । मण-पवणसरिसवेगो, इन्दाभिमुहो रहो छूढो ॥१२२॥ दद्रुण रावणं ते, एज्जन्तं सुरभडा भउव्विग्गा । अह नासिउं पयत्ता, लङ्घन्ता चेव अन्नोन्नं ॥१२३॥ भग्गं दट्ठण बलं, इन्दो एरावणट्ठिओ कुद्धो । मुञ्चन्तो सरवरिसं, रक्खसनाहस्स अल्लीणो ॥१२४॥ तं रावणो वि एन्तं, सरवरिसं निययबाणपहरेहिं । सिग्धं दुहा विरिक्वं, करेड़ धणुवेयचलहत्थो ॥१२५॥ घेत्तूण तो सरोसं, अग्गेयं पहरणं सुरिन्देणं । लङ्काहिवस्स उवरिं, विसज्जियं जलणपज्जलियं ॥१२६॥ आरोलियं समत्थं, घणतावुम्हवियरकखसाणीयं । अह रावणेण सिग्धं, वारुणसत्थेण विज्झवियं ॥१२७॥ इन्देण पुणरवि लहुँ, विसज्जियं तामसं महासत्थं । तं रावणो वि सिग्धं, उज्जोयत्येण नासेइ ॥१२८॥ जमदण्डसरिसरूवा, नायसरा फणमणीसु पज्जलिया । लङ्काहिवेण मुक्का, सयलं बन्धन्ति सुरसेन्नं ॥१२९॥ दट्ठण निययसेन्नं, बद्धं नाएहिं विगयसुहचेहँ । गरुडत्थेण सुरवई, भुयङ्गपासे पणासेइ ॥१३०॥ लङ्काहिवो सुरिन्दं, दट्टणं नागपासपरिमुक्कं । आरुहइ तक्खणं चिय, भुवणालङ्कारमत्तगयं ॥१३१॥ सक्को वि गयवरिन्दे, चडिओ एरावणे गिरिसरिच्छे । जुज्झइ दसाणणेणं, समयं हत्थी वि हत्थीणं ॥१३२॥
तत्क्षणमात्रोत्कत्तित-निपतितशीर्षरुधिरदत्तचर्चिकाः । विषमाहततूर्यरवे नृत्यन्ति कबन्धसंघाताः ॥११८॥ एतादृशे युद्धे निपतति सुभटशस्त्रसंघाते । लङ्काधिपेन भणितो ऽथेतः सारथिः सुमतिः ॥११९॥ वाहय रथवरं मे त्वरितमिन्द्रस्याभिमुखं समरे । किं मारितैः क्रियते अन्यैरतुल्यवीर्यैः ॥१२०॥ गुणरुपासामान्यमिन्द्रत्वं यदेतेनारब्धम् । स्फेटयामि सर्वमेतद्गर्वं विद्याबलोत्पन्नम् ॥१२१।। एवं भणितेन शीघ्रं सारथिना ध्वजपताककृतशोभः । मनःपवनसदृशवेग इन्द्राभिमुखो रथः क्षिप्तः ॥१२२।। दृष्ट्वा रावणं तत आयान्तं सुरभटा भयोद्विग्नाः । अथ नष्टुं प्रवृत्ता लङ्घमाना एवान्योन्यम् ॥१२३|| भग्नं दृष्ट्वा बलमिन्द्र ऐरावणस्थितः क्रुद्धः । मुञ्चन्शरवर्षां राक्षसनाथस्यालीनः ॥१२४।। तं रावणोऽप्यायान्तं शरवर्षां निजबाणप्रहारैः । शीघ्रं द्विधा विरक्तं करोति धनुर्वेदचलद्धस्तः ।।१२५।। गृहीत्वा तदा सरोषमाग्नेयं प्रहरणं सुरेन्द्रेण । लङ्काधिपस्योपरि विसर्जितं ज्वलनप्रज्वलितम् ॥१२६।। पुञ्जितं समस्तं घनतापोष्मापितराक्षसानीकम् । अथ रावणेन शीघ्रं वारुणशस्त्रेण विध्यापितम् ॥१२७।। इन्द्रेण पुनरपि लघु विसर्जितं तामसं महाशस्त्रम् । रावणोऽपि शीघ्रमुद्योतास्त्रेण नश्यति ॥१२८।। यमदण्डसदृशरुपा नागशराणि फणमणिभिः प्रज्वलितानि । लङ्काधिपेन मुक्तानि सकलं बध्नन्ति सुरसैन्यम् ॥१२९।। दृष्ट्वा निजकसैन्यं बद्धं नागैर्विगतसुखचेष्टम् । गरुडास्त्रेन सुरपतिर्भुजङ्गपाशान् प्रणश्यति ॥१३०।। लङ्काधिपः सुरेन्द्रं दृष्ट्वा नागपाशपरिमुक्तम् । आरोहति तत्क्षणमेव भुवनालङ्कारमत्तगजम् ।।१३१॥ शक्रोऽपि गजवरेन्द्रमारुढ ऐरावणे गिरिसदृशेम् । युध्यते दशाननेन समकं हस्त्यपि हस्तिना ॥१३२॥
Jain Education Intemalional