Paumchariyam Part 01

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 214

१७९
अंजणासुन्दरीवीवाहविहाणाहियारो-१५/४८-७४ सत्तमतलं पविट्ठा, उवविठ्ठा आसणेसु दिव्वेसु । पेच्छन्ति तं वरतणुं, कोमुइससिसयलमुहसोहं ॥६१॥ पीणुन्नयथणजुयला, तणुमज्झा वियड-पीवरनियम्बा । रत्तासोगसमुज्ज-कर-चरणालत्तयच्छाया ॥६२॥ रूवेण जोव्वणेण य, जंपिय-हसिएण गइ-सहावेण । देवाण वि हरइ मणं, किं पुण एसा मणुस्साणं? ॥६३॥ तं दट्ठण वरतणू, पवणगई विम्हिओ विचिन्तेइ । किं होज्ज पयावइणा, रूवपडाया कया एसा ? ॥६४॥ अञ्जनासख्युल्लापा:एयन्तरम्मि सहिया, वसन्ततिलय त्ति नामओ भणइ । धन्ना सि तुम बाले !, जा दिन्ना पवणवेगस्स ॥६५॥ एयस्स पवरकित्ती, गेहं गेहेण भमइ जियलोए । अणिवारियगइपसर, पदुट्ठमहिल व्व निस्सङ्का ॥६६॥ भणिया वसन्ततिलया, सहियाए तत्थ मीसकेसीए । पुरिसाण गुणविसेसे, उत्तम-अहमे न लक्खेसि ॥६७॥ विज्जुप्पभं पमोत्तुं, चरिमसरीरं गुणायरं धीरं । पवणंजयं पसंससि, वसन्ततिलए ! परममूढे ! ॥६८॥ भणिया य मिस्सकेसी, वसन्ततिलयाए सो हु अप्पाऊ । तेण विहूणा बाला, होही पब्भट्टलायण्णा ॥६९॥ अह भणइ मीसकेसी, वरंखु विज्जुप्पभेण सह पेम्मं । एक्कं पि होउ दियहं, न दीहकालं कुपुरिसेणं ॥७०॥ सोऊण वयणमेयं, पवणगई रोसपसरियामरिसो । जुवईण मारणट्ठा, आयड्डइ असिवरं सहसा ॥७१॥ पहसिय ! बालराए इमं, वयणं अणुमन्नियं निरुत्तेणं । जेणेव जंपमाणी, न निसिद्धा अत्तणो सहिया ॥७२॥ एयाण असिवरेणं, सिराइँ छिन्दामि दोण्ह वि जणीणं । हिययस्स वल्लहयरो, वरेउ विज्जुप्पहो इहइं ॥७३॥ दट्टण समुग्गिण्णं, खग्गं जुवईण मारणट्ठाए । वारेइ पवणवेगं, मित्तो महुरेहि वयणेहिं ॥७४॥ सप्तमतलं प्रविष्टावुपविष्टावासनयो दिव्ययोः । पश्यतस्तां वरतनूं कौमुदीशशिसकलमुखशोभाम् ॥६१॥ पीनोन्नतस्तनयुगला तनुमध्या विकटपीवरनितम्बा । रक्ताशोकसमोज्वलकरचरणालक्तकछाया ॥६२॥ रुपेण यौवनेन च जल्पितहसितेन गति स्वभावेन । देवानामपि हरति मनः किं पुनरेषा मनुष्याणाम् ? ॥६३|| तां दृष्ट्वा वरतनूं पवनगति विस्मितो विचिन्तयति । किं भवेत् प्रजापतिना रुपपताका कृता एषा ? ॥६४|| अञ्जनासख्युल्लापाः - अत्रान्तरे सखी वसन्ततिलकेति नामतो भणति । धन्याऽसि त्वं बाले या दत्ता पवनवेगस्य ॥६५।। एतस्य प्रवरकीति र्गृहं गृहेण भ्रमति जीवलोके । अनिवारितगतिप्रसरा प्रदुष्टमहिलेव निःशङ्का ॥६६।। भणिता वसन्ततिलका सख्या तत्र मीश्रकेश्या । पुरुषाणां गुणविशेषानुत्तमाधमान्न लक्ष्यसि ॥६७॥ विद्युत्प्रभं प्रमुच्य चरमशरीरं गुणाकारं धीरम् । पवनञ्जयं प्रशंससि वसंततिलके ! परममूढे ! ॥६८|| भणिता च मिश्रकेशी वसन्ततिलकया स हु अल्पायुः । तेन विहीना बाला भविष्यति प्रभ्रष्टलावण्या ॥६९।। अथ भणति मिश्रकेशी वरं खलु विद्युत्प्रभेण समं प्रेमम् । एकमपि भवतु दिवसं न दीर्घकालं कुपुरूषेण ७०|| श्रुत्वा वचनमेतत्पवनगती रोषप्रसरितामर्षः । युवती मारणार्थमाकृषत्यसिवरं सहसा ॥७१।। प्रहसित ! बालाया इदं वचनमनुमतं निरुत्तरया । येनैव जल्पती न निषिद्धाऽऽत्मनः सखी ॥७२॥ एतयोरसिवरेण शिरसि छिनद्मि द्वयोरपि जन्योः । हृदयस्य वल्लभतरो वरतु विद्युत्प्रभ इह ॥७३॥ दृष्ट्वा समुद्गीर्णं खड्गं युवत्यो मारणार्थे । वारयति पवनवेगं मित्रं मधुरैर्वचनैः ॥७४॥