Paumchariyam Part 01

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 161

१२६
पउमचरियं एयाण रक्खणटुं, करेमि न य जीवियव्वयनिमित्तं । मोत्तूण राग-दोसं, पवयणवच्छल्लभावेण ॥७५॥ एव मुणिऊण तेणं, चलणडेण पीलियं सिहरं । जह दहमुहो निविट्ठो, गुरुभरभारोणयसरीरो ॥६॥ विहडन्तमउडमोत्तिय-नमियसिरो गाढसिढिलसव्वङ्गो । पगलन्ततक्खणुप्पन्नसेयसंघायजलनिवहो ॥७७॥ ववगयजीयासेणं, रओ कओ जेण तत्थ अइघोरो । तेणं चिय जियलोए, विक्खाओ रावणो नामं ॥७८॥ सोऊण मुहरवं तं, मूढा सन्नज्झिऊण रणसूरा । किं किं ? ति उल्लवन्ता, भमन्ति पासेसु चलवेगा ॥७९॥ मुणितवगुणेण सहसा, दुन्दुहिसदो नहे पवित्थरिओ । पडिया य कुसुमवुट्ठी, सुरमुक्का गयणमग्गाओ ॥८॥ जाहे अणायरेणं, सिढिलो अङ्गट्टओ कओ सिग्धं । मोत्तूण पव्वयवरं, विणिग्गओ दहमुहो ताहे ॥८१॥ सिग्धं गओ पणाम, दसाणणो मुणिवरं खमावेउं । थोऊण समाढत्तो, तव-नियमबलं पसंसन्तो ॥४२॥ मोत्तूण जिणवरिन्दं, अन्नस्स न पणमिओ तुमं जं से । तस्सेयं बलमउलं, दिदं चिय पायडं अम्हे ॥४३॥ रूवेण य सीलेण य, बलमाहप्पेण धीरपुरिस ! तुमे । सरिसो न होइ अन्नो, सयले वि य माणुसे लोए ॥८४॥ अवकारिस्स मह तुमे, दत्तं चिय जीवियं न संदेहो । तह वि य खलो अलज्जो, विसयविरागं न गच्छामि॥८५॥ धन्ना ते सप्पुरिसा, जे तरुणत्ते गया विरागत्तं । मोत्तूण सन्तविहवं, निस्सङ्गा चेव पव्वइया ॥८६॥ एवं थोऊण मुणी, दसाणणो जिणहरं समल्लीणो । निययजुवईहि सहिओ, रएइ पूयं अहमहन्तं ॥८७॥
एतेषां रक्षणार्थं करोमि न च जीवितव्यनिमित्तम् । मुक्त्वा रागद्वेषं प्रवचनवात्सल्यभावेन ॥५॥ एवं ज्ञात्वा तेन चरणाङ्गुष्टेन पीडितं शिखरम् । यथा दशमुखो निविष्टो गुरुभरभारावनतशरीरः ॥७५।। विघटन्मुकुट-मौक्तिकनतशिरा गाढशिथिलसर्वांगः । प्रगलत्तत्क्षणोत्पन्नस्वेदसंघातजलनिवहः ॥७६।। व्यपगतजीविताशेन रवो कृतो येन तत्रातिघोरः । तेनैव जीवलोके विख्यातो रावणो नाम ॥७८।। श्रुत्वा मुखरवं तं मूढा संन्ना रणशूराः । किकिमित्युल्लपन्तो भ्रमन्ति पार्वेषु चलद्वेगाः ।।७९।। मुनितपोगुणेन सहसा दुन्दुभिशब्दो नभसि प्रविस्तरितः । पतिता च कुसुमवृष्टिः सुरमुक्ता गगनमार्गात् ॥८॥ यदाऽनादरेण शिथीलोऽगुष्टः कृतः शीघ्रम् । मुक्त्वा पर्वतवरं विनिर्गतो दशमुखस्तदा ॥८१।। शीघ्रं गतः प्रणामं दशाननो मनिवरं क्षमयित्वा । स्तोतुं समारब्धस्तपोनियमबलं प्रशंसन् ॥८२॥ मुक्त्वा जिनवरेन्द्रमन्यस्य न प्रणमितस्त्वं यत्तव । तस्येदं बलमतुलं दृष्टमेव प्रकटमस्माभिः ।।८३॥ रुपेण च शीलेन च बलमाहात्म्येन धीरपुरुष ! त्वया । सदृशो न भवत्यन्य: सकले ऽपि च मनुष्ये लोके ॥८४|| अपकारिणे मह्यं त्वया दत्तमेव जीवितं न संदेहः । तथाऽपि च खलो ऽलज्जो विषयविरागं न गच्छामि ॥८५।। धन्यास्ते सत्पुरुषा ये तरुणत्वे गता विरागताम् । मुक्त्वा सद्विभवं निसङ्गा एव प्रव्रजिताः ॥८६॥ एवं स्तुत्वा मुनि दशाननो जिनगृहं समालीनः । निजयुवतिभिस्सहितो रचयति पूजामतिमहतीम् ॥८६॥ तदा चन्द्रहासासिनोत्कर्त्य निजबाहुं सः । स्नायुमयतन्त्रिनिवहं वादयति सविभ्रमं वीणाम् ॥८८॥ १. मुणिं दहवयणो-प्रत्य० ।
Jain Education Interational