Paumchariyam Part 01

Author(s): Parshvaratnavijay
Publisher: Omkarsuri Aradhana Bhavan

Page 145

११०
पउमचरियं चम्पापुरीए राया, तइया जणमेजओ पहियकित्ती । कालनरिन्देण सो, रुद्धो च्चिय साहणसमग्गो ॥१५६॥ जणमेजओ वि राया, नयराओ निग्गओ बलसमिद्धो । अह जुज्झिउं पवत्तो, कालेण समं सवडहुत्तो ॥१५७॥ जाव य वट्टइ जुझं, ताव सुरुङ्गाए पुव्वरड्याए । भज्जा से नागवई, दुहियाए समं गया रण्णं ॥१५८॥ तं चिय तावसनिलयं, क्गगवई पुव्वमेव संपत्ता । चिटुइ दुहियाए समं, कालक्खेवं विहारन्ती ॥१५९॥ दट्ठण य हरिसेणं, कन्ना सा ललियजोव्वणापुण्णा । पुलयन्ती न य तिप्पइ, विद्धा कसुमाउहसरेहिं ॥१६०॥ जणणीए सा कुमारी, भणिया संभरसु पुव्ववयणाई । चक्कहरस्स वरतणू, होहिसि महिला तुमं बाले ! ॥१६१॥ तं पेच्छिऊण सो वि हु, हरिसेणो मयणबाणभिन्नङ्गो । चिन्तेइ इमा मुद्धा, होही य कया महं धरिणी ? ॥१६२॥ नेहाणुरागरत्तं, कन्नं नाऊण तावसगणेहिं । निद्धाडिओ कुमारो, हरिसेणो आसमपयाओ ॥१६३॥ हरिसेणो वि हु तीए, कन्नाए रूव-जोव्वण- गुणोहं । सरमाणो च्चिय निर्दे, न लहइ रतिंदियं चेव ॥१६४॥ न य आसणे न सयणे, न य गामे न य पुरे मणभिरामे । न य उज्जाणवरहरे, लहइ धिइं तीए विरहम्मि ॥१६५॥ एवं विचिन्तयन्तो हरिसेणो जइ लभामि तं कन्नं । तो सयलभरहवासं, भुत्तं चिय नत्थि संदेहो ॥१६६॥ गामेसु पट्टणेसु य, सरियाकूलेसु पव्वयग्गेसु । जिणवरघराइँ तो हं, सिग्धं चिय कारइस्सामि ॥१६७॥ तच्चित्त तग्गयमणो, गामाऽऽगर-नगरमण्डियं वसुहं । परिहिण्डन्तो कमसो, सिन्धुणदं पाविओ नयरं ॥१६८॥
चम्पापूर्या राजा तदा जनमेजयः प्रथितकीर्तिः । कालनरेन्द्रेण स रुद्ध एव साधनसमग्रः ॥१५६।। जनमेजयोऽपि राजा नगरानिर्गतो बलसमृद्धः । अथ योद्धं प्रवृत्तः कालेन सममभिमुखः ॥१५७।। यावच्च वर्तते युद्धं तावत्सुरङ्गया पूर्वरचितया । भार्या तस्य नागवती दुहित्रा समं गतारण्यम् ॥१५८।। तदेव तापसनिलयं नागवती पूर्वमेव संप्राप्ता । तिष्ठति दुहितायाः समं कालक्षेपं विधारयन्ती ॥१५९।। दृष्ट्वा च हरिषेण कन्या सा ललितयौवनपूर्णा । पुलकयन्ती न च तृप्यति विद्धा कुसुमायुधशरैः ॥१६०॥ जनन्या सा कुमारी भणिता स्मर पूर्ववचनानि । चक्रधरस्य वरतनू भविष्यषि महिला त्वं बाले ! ॥१६१॥ तां दृष्ट्वा सोऽपि खलु हरिषेण मदनबाणभिन्नाङ्गः । चिन्तयतीमा मुग्धा भविष्यति च कदा मम गृहिणी ? ॥१६२।। स्नेहानुरागरक्तां कन्यां ज्ञात्वा तापसगणैः । निष्काषितः कुमारो हरिषेण आश्रमपदात् ॥१६३॥ हरिषेणोऽपि खलु तस्याः कन्यायाः रुप-यौवन-गुणौधम् । स्मर्यमाण एव निद्रां न लभते रात्रिंदिवा एव ॥१६४|| न चासने न शयने न च ग्रामे न च पुरे मनोभिरामे । न चोद्याने वरगृहे लभते धृति तस्या विरहे ॥१६५।। एवं विचिन्तयन्हरिषेणो यदि लभे तां कन्याम् । तदा सकलभरतवर्षं भुक्तमेव नास्ति संदेहः ॥१६६।। ग्रामेषु पट्टनेषु च सरित्कुलेषु पर्वताग्रेषु । जिनवरगृहाणि तदाहं शीघ्रमेव कारयिष्यामि ॥१६७।। तच्चित्तस्तद्गतमनाः, ग्रामाऽऽकरनगरमण्डितां वसुधाम् । परिभ्रमन्क्रमशः सिन्धुनदं प्राप्तो नगरम् ॥१६८।।
१. कया य मह-प्रत्य० । २. गुणेहिं-मु० । ३. ऽऽगरविविहमंडियं-मु० ।
Jain Education Interational