________________
૫૭
:
રૂપ ત્યાગવૃત્તિથી મનોહર તથા કલ્લોલથી ચપળ એવા મનને સંવૃત્ત કરતા હું' ચન્દ્ર અને સૂર્યના કિરણેાના પ્રકાશમંડલ સરખી ક્રાન્તિવાળા તથા જ્ઞાનરૂપ પરમ આનંદની ઉર્મિતર ગેાથી ઢઢાયેલા એવા આપને સાક્ષાત્ કથારે જોઈશ ? અન્ય ઇ'નીય શાસ્ત્રામાં ભર્તુહરિએ કહ્યું છે કેગંગાનદીના કિનારે, હિમાલય પર્વતની શિલા ઉપર, પદ્માસન રચેલા, બ્રહ્મજ્ઞાનના અભ્યાસની વિધિથી યાગનિઠ્ઠા પામેલા (સમાધિથી નિદ્વારહિત ચેષ્ટાવાળા ) એવા મારા સુદિવસે કયારે આવશે કે, જે દિવસે વૃદ્ધ હરિણા નિઃશંકપણે મારા શરીરને પાત્તાનાં શિંગડા ખ’જવાળી વિનાદ પામશે ? ( અર્થાત્ હુ' એવા સમાધિસ્થ કયારે થઈશ કે હરિણા મારા શરીરને ઢુંઢાની માફ્ક સમજી પેાતાનાં શિંગડા ઘસી ખંજવાળ મટાડી આન' પામે.)
તથા સર્વસ્વના ત્યાગ કરીને અત્યંત દયાથી પૂર્ણ - હૃદયવાળા અને ગુરુએ કહેલા તત્ત્વના જએક શરણવાળા એવા અમે પવિત્ર અરણ્યમાં ઉદય પામેલા શરદઋતુના ચંદ્રવાળી રાત્રિને સાંસારિક વિષયવૃત્તિના પરિણામને વિચારતાં ક્યારે પસાર કરીશું?
આ પ્રમાણે જૈનદન અને અન્યદર્શનના પ્રસિદ્ધ પુરુષાએ પણ પરમાત્માનું સ્વરૂપ જાણવાના માત્ર મનોરથ જ કરેલા છે અને લેાકમાં મનેરથા દુષ્કર વસ્તુઓના જ હાય છે, પરંતુ સુલભ વસ્તુની પ્રાપ્તિના મનેારથ માત્ર ન હેાય, કારણુ કે જે કાઈ હંમેશા મિષ્ટાન્ન આહારનુ' ભેાજન કરતા
