________________
પ્રભો ! હું આને ફલાદેશ વિચાર કરી, આવતી કાલે પ્રભાતે કહીશ.”
નગરપતિ બીજા દિવસની પ્રતીક્ષા અનિમેષ નયને કરી રહ્યો. એના હૈયા પર શોકનો ભાર હતે. મુખ પર ચિન્તા હતી. બીજ દિવસે વિદ્વાનેની સભા મળી. સૌ એ વિદ્વાનના શબ્દો ઝીલવા ઉત્સુક બન્યા હતા.
વાણી–વિવેકના વેત્તાએ ગંભીરતાપૂર્વક કહ્યુંઃ “આપ ધારો છો એટલું આ સ્વમ ભયંકર નથી. આ સ્વમ તે આપના દીર્ધાયુષ્યનું સૂચક છે. આપનું આયુષ્ય એટલું તે દીર્ઘ છે કે આપના કુટુમ્બમાંથી કોઈને ય આપનું મૃત્યુ જેવાનો પ્રસંગ નહિ આવે. પ્રભો! આપનું આયુષ્ય ઘણું જ દીધું છે, એટલે જ આ સ્વમનો ફલાદેશ છે.”
- ફલાદેશ સાંભળી, પ્રસન્ન થયેલ નગરપતિ જ્યારે વિદ્વાનને પુરસ્કાર આપી રહ્યો હતો, ત્યારે વિદ્વાનોના મનમાં વાણીના મહિમાનું મન્થન ચાલી રહ્યું હતું : ફલાદેશ એક જ, પણ વાત મૂકવા મૂકવામાં કેટલું અન્તર ?
ભાણસની વાણીમાં કેવો જાદુ ભરે છે ! એ અમૃતને ઝેર અનાવી શકે. ઝેરને અમૃત બનાવી શકે એ આનન્દમાં શોકની હવા ઊભી કરી શકે. શોકમાં આનન્દની હવા સર્જી શકે. માણસ
આ પિતાની જાદુઈ શક્તિ સમજી જાય તે સંસાર કેવો સુમધુર . બની જાય. .
