________________
મરી ગયા પછી મારા માથાથી પણ કંટાળો જ આવવાને હેય, એનાથી પણ લેકે ઘણું જ પામવાનું હોય, તે જીવતાં આ માથું શ્રમણનાં ચરણોમાં નમાવું એમાં મારું ગૌરવ શું હણાઈ જવાનું હતું? અને એમાં તને અનુચિત શું લાગતું હતું?
જાતિ ગમે તે હોય, પણ તે શ્રમણ તે છે ને ? મારે નમન જાતિને નથી, પણ એના શ્રમણત્વને છે!”
મૈત્રીનું માધુર્ય
એક શાળામાં બે વિદ્યાર્થીઓ સાથે 2) ભણતા હતા. પુષ્ય અને પરિમલ જેવી
૮ એમની મિત્રી હતી. આગળ જતાં બંનેના રાહ જુદા ફંટાયા; એક ચિન્તક બન્યો, બીજો પ્રધાન બન્યો.
એ પછી વર્ષો વીત્યાં. બંને જુદી જુદી દિશામાં આગળ વધી રહ્યા હતા. એક દિવસ પ્રધાનની પત્ની ચિન્તકને મળવા આવી, એણે કહ્યું: “તમે તમારા મિત્રને હમણાં મળવા કેમ આવતા નથી ?”
ચિન્તકે સહાનુભૂતિ બતાવતાં કહ્યું: “હમણાં તે મારા મિત્રને ઘણાય મળવા આવે છે. હું એક ન મળું તેય ચાલે. હું તો તેને ત્યારે જ મળીશ જ્યારે એ ચૂંટણીમાં ઊડી ગયો હશે. ઝૂકીને સલામ ભરનારા એને ત્યાં ડોકાતાય નહિ હોય. અને મારા એ મિત્રનું હૈયું નિરાશા અને વ્યથાથી ભારે થયેલું હશે, ત્યારે ઉત્સાહનું ઔષધ અને આશ્વાસનનો મલમપટ્ટો લઈ એના ઘાને રૂઝવવા હાજર થઈશ.”
" મિત્રને ધર્મ હાસ્યનો કોલાહલ વધારવામાં નથી, દુઃખનાં આંસુ લૂછવામાં છે !
[ ૪૭
-
