________________
I:///////
મારું નમન શ્રમણત્વને છે મહારાજા પ્રિયદર્શી જેટલા પ્રતાપી હતા, એટલા જ એ ભક્ત ને નમ્ર હતા. એટલે માર્ગમાં મળતા શ્રમણ માત્રને એ નમન કરતા. આ રીત અમાત્ય શ્રી યશને ન ગમી. મમ્રતાથી એણે કહ્યું :
મહારાજ ! આ ભિક્ષુઓમાં તે દરેક જાતિના લેકે હય, એટલે જેના તેના પગમાં માથું નમાવવું એ આપને ગૌરવને ઉચિત નથી. લાગતું. પાત્રને નમન થાય એ જ ગૌરવોચિત ગણાય!'
સમયજ્ઞ મહારાજા મૌન રહ્યા. જાણે આ વાતને સાંભળી જ નથી! એ યોગ્ય સમયની પ્રતીક્ષા કરી રહ્યા. એક દિવસ ગામમાં કઈ પુરુષનો શિરચ્છેદ થયો. મહારાજાએ એ માથું મંગાવી લીધું. પછી કસાઈને ત્યાંથી થોડાં ઘેટાં, બકરાંનાં માથાં મંગાવી એમાં આ માણસના માથાને ગોઠવી, શહેરના મુખ્ય દ્વારે અમાત્ય યશને એ વેચવા બેસાથી.
અમાત્યને એ વિચિત્ર કાર્ય ન ગમ્યું, પણ પ્રિયદર્શીની આજ્ઞા અફર હતી.
પશુઓનાં માથાં તે દ્રવ્ય આપી માંસાહારી લોકે ખરીદી ગયા, પણે માણસના માથાને કોઈએ ન લીધું. સાંજ પડતાં એ માથાને મફત આપવા તૈયાર થયો, પણ કોઈએ ન લીધું. કોઈએ
[ કપ
