________________
પ્રેમ છે. આ મહામાનવના ચિંતનમાં જ નાગને જાતિ સ્મરણ જ્ઞાન થાય છે. પિતે પૂર્વ જન્મમાં સાધુ હતો તે સાંભરી આવે છે, પછી તે એ પ્રભુ મહાવીરના ચરણોમાં માથું ઢાળી દે છે, અને અબોલ સપ મનમાં જ પ્રતિજ્ઞા કરે છે
આજથી હું મારું માથું દરમાં રાખીશ, શરીરને ભાગ રાફડાની બહાર રાખીશ અને આવેલી વિપત્તિને સમભાવથી સહન કરીશ.”
હવે સૌ આ માર્ગે આવે છે. નાગદેવને શાંતિ જોઈ સૌ એમની પૂજા કરે છે. કોઈ એમના પર દૂધ રેડે છે, કોઈ ઘી રેડે છે, એને લીધે કીડીઓ • ઊભરાય છે. નાગદેવના શરીરે કાણેકાણાં પાડી, એનું શરીર ચાળણી જેવું કરી મૂકે છે, છતાં નાગ શાંત રહી વિચારે છેઃ
જીવ! આજ સુધી તેં ઘણાને ડંખ માર્યા, તો તું બીજાના ડંખ પણ સહી લે. તે બીજાના જીવ લીધા છે, દુઃખ આપ્યું છે, તે આજ તું શા માટે અકળાય છે?” આવા ઊંચા વિચારોમાં સપ મૃત્યુ પામી આઠમા દેવલોકમાં જાય છે. - વર્ષો પછી ફરી આ માર્ગ પર લોકોને પગરવ ચાલુ થયો
છે. ઉજજડ ધરતી. હસી ઊઠી છે. નગરજનો સાથે ગપાળો વાત. કરતા જાય છે અને રાફડે આવે છે ત્યારે સૌ બોલી ઊઠે છે:
ધન્ય મહાવીર ! ધન્ય નાગદેવ! ધન્ય એ અહિંસાને જેણે હિંસા ઉપર વિજય મેળવ્યો !”
