________________
હિંસા પર વિજય
ઉનાળાના દિવસ છે, જે મહિનાના તડકા ધરતીને સળગાવી રહ્યો છે. કાંટા ને કાંકરાથી છવાયેલી ધરતી પર એક મહાતેજસ્વી માનવ ચાલ્યેા જાય છે. એની આખામાં અમૃત છે, મુખ પર ચન્દ્રની સૌમ્યતા છે, હા પર ઉષાનું નિર્મૂળ સ્મિત છે, શરીર પર સંયમની છાયા છે.
સામેથી એક ગાવાળ ચાલ્યેા આવે છે. એ પૂછે છે, સ ંત! આમ કયાં ચાલ્યા ? આ તો ઉજ્જડ માર્ગ છે. આ માગે તો ક્રૂર પશુ પણ જવાના. વિચાર ન કરે તો તમે કર્યો ચાલ્યા ? અરે, ઊભા તા રહેા. આ મામાં મહાભયંકર ચડકેાશિયા સપ રહે છે, મહાકાળ જેવા નાગ રહે છે.'
પણ આ મહામાનવ તા ચાલ્યા જ જાય છે. બધા જોઈ રહે છે. કાઈ કહે ઃ · આ તા ધૂની છે, પાગલ છે. ' કાઈ કહે છેઃ રે, બહેરા છે, કાઈનું ય સાંભળતા નથી !'
(
*
થેાડે દૂર એક ઊંચા રાફડા છે. એની આસપાસની ભૂમિ નિન, નીરવ ને નિર્જીવ છે. જ્યાં ભયની ભયંકર હવાં વ્યાપી છે, ત્યાં જ મહામાનવ ઊભા રહી જાય છે.
૪૨]
