________________
યાદ આવતાં કંઈક મળવાની લાલચ જાગતી. આશા ને નિરાશાના ખૂલે એ ડોસી ઝૂલી રહી હતી.
શેઠે મહેતાને બોલાવ્યો. ટુકડો તે તે પૂરે પચીસ તોલાનો !
શેઠને વિચાર આવ્યોઃ “ધન હતું ત્યારે તે આપ્યું પણ એમાંનવું શું કર્યું ? લેટે પાણીથી ભરાઈ ગયો હોય અને અંદર સમાતું ન હોય ત્યારે તે વધારાનું પાણી સૌ કાઢી નાખે. એને શું દાન કહેવાય ? પણ પિતાના પીવાના પાણીમાંથી તરસ્યાને જે થોડું ઘણું આપે, એ જ મહત્ત્વનું. એનું નામ દાન !'
શેઠના મેં પર હાસ્યનું એક કિરણ ચમક્યું. એમને મેઘ અને નદી સાંભરી આવ્યાં હોય ત્યારે તે મેઘ ને નદી બંને જગતને પાણી આપે, પણ ન હોય ત્યારે તે નદી જ આપે. આકાશમાં વાદળ ન હોય ને વર્ષો થાય એવું કદી બનતું નથી, પણ નદી સુકાઈ ગઈ હોય છતાં, ત્યાં ખોદો તે અલ્પ પણ પાણી મળે જ મળે. ડોસી પણ આજ ઉનાળામાં અહીં નદી જાણીને આવી છે. એને તૃષાતુર પાછી કાઢું એ મને ન શોભે! “અલ્પમાંથી પણ અલ્પ આપજે” -આ પ્રભુ મહાવીરનો દાનધોષ જ શ્રવણ કરનારના ઘરથી આવેલ વ્યક્તિ ખાલી હાથે જાય? ના, ના. એ કદી ન બને, એથી તે ધર્મી ને ધમ બને લાજે. . શેઠે મહેતાને હુકમ કર્યો. અને પચીસ તેલા સોનું ડોસીના હાથમાં મુકાઈ ગયું.
સેનાની લગડીઓ પોતાના જર્જરિત સાડલાના છેડે બાંધી, પિતાના ઘર ભણી જતી સતાર ડોસી આંખમાંથી હર્ષનાં આંસુ વહાવતી કંઈક ધીમું ધીમું બબડતી હતીઃ “અલ્લા આમને બરકત બક્ષે. લેકે કહે છે તે જરાય ખોટું નથી. ખરેખર, શેઠ પારસમણિ
[ કરૂ
