________________
નાંખતાં વિચાર ન કરે એવા એ ક્રૂર છે! માટે વોળાવિયા સાથે લીધા હોય તે ઠીક!”
અમે તે સાધુભાઈ! એમ પારકું રક્ષણ અમને ન ખપે.” એમની વાત સાંભળ્યા વિના જ અમે તે ચાલી નીકળ્યા.
રસ્તાની બંને બાજુ ઊંચાં ઊંચાં વૃક્ષે ડોલે. વૃક્ષોની ઘટામાં સ્વતંત્ર પંખીઓનાં મુક્ત ગાન ગુંજે. પર્વતમાંથી ઝરતાં ઝરણુને ઝરમર મીઠો ધ્વનિ સંભળાય. પ્રભાતનાં કિરણો ઝાડનાં પાંદડાં વીંધી અમારાં શરીર પર આવી સંતાકૂકડી રમે, અને મોટી મોટી આંખેવાળાં દેડતાં હરણનાં ટોળાં અમારી સામે જુએ અને પાછાં લાંબી લાંબી ફાળ ભરી પવન વેગે દોડવા માંડે. '
આવાં મોહક દ્રશ્યો જોતાં મારું હૈયું આનંદના ઝૂલે ઝૂલવા લાગ્યું. પ્રકૃતિ માતાના હાથના આનંદના આ મસ્ત જામના પાનથી મારું મન તે એવું મસ્ત થઈ ગયું કે પંદર માઈલનો પંથ કઈ રીતે કપાઈ ગયો, એનીયે ખબર ન પડી. મારા સાથીઓને જોતાં મને ખ્યાલ આવ્યો કે હું મુકામ પાસે આવી પહોંચે છું.
અમારે મુકામ એક વિશાળ વડ નીચે હતો, ત્યાં સામાન ગોઠવી આસન જમાવ્યું. સાથે આવનાર ભાઈઓએ ભજનની સગવડ કરી હતી.
ગોચરી (ભજન) પતાવી બપોરે જરા આરામ કર્યો. આવું પડખું કરતાં જ નિદ્રાદેવીએ ચઢાઈ કરી ! આરામની કિંમત તે શ્રમિતને જ સમજાય ના !
આરામ લઈ ઊઠયો, ત્યાં આઠ દશ ભીલ યુવાને દેખાયા. ભાથામાં તીર, અને ખભે કામઠું નાખેલાં યુવાનોને જોતાં જ દાહોદની સરહદ પર પેલા ભાઈઓએ કહેલી વાતનું ભૂત મારી નજર આગળ ઊભું થયું. ચંચળ મને એક પ્રશ્ન ઉભો કર્યો :
અરે, બેચાર રૂપિયાની વસ્તુ માટે પણ ખૂનની સરહદ સુધી પહોંચી જનારા આ જંગલી યુવાને, તેફાન તો નહિ કરે ને ?” ૨૨ ]
