________________
સંસારની શેરડી સંસારનું કલહમય જીવન જઈ જીવનદાતા સૂર્યદેવ નિરાશ થઈ અસ્તાચળ તરફ સરકી રહ્યા હતા. એમની નજરે પ્રેમને એક સેહામણે પ્રસંગ પડ્યો, અને સૂર્ય દેવનો ગ્લાનિભર્યો ચહેરો હર્ષથી નાચી ઊઠ્યો!
ભક્ત કવિ તુકારામ શેરડીના દશ સાંઠા લઈ ઊભી બજારે ચાલ્યા જાય છે. એમની આંખમાં બાળક જેવી નિર્દોષતા છે, મુખ પર ગુલાબ જેવું મૃદુ ને મુક્ત હાસ્ય છે. એમને જોઈ બાળકે ઘેલાં થાય છે. નિર્દોષ બાળકને જોઈ પોતે ઘેલા થાય છે.
બાળકોએ હાથ ધર્યા એટલે સૌને એક એક સાંઠે આપી, માત્ર એક સાંઠ લઈ એમણે ઘરના આંગણામાં પગ મૂક્યો,
આંગણામાં ઊભેલી એમની ક્રોધમુખી પત્ની આ દશ્ય જોઈ સળગી ઊઠી. એ મનમાં બબડી : “આની દાનવીરતા તો જુઓ! ઘરમાં છોકરાં ઘંટી ચાટે ને ઉપાધ્યાયને આટો.”
ત્યાં તુકારામે સાંઠો એના હાથમાં મૂક્યો. પત્નીએ શેરડીને તિરસ્કાર કરી કહ્યું, “ફેંકે આને ઉકરડે! ફુલણજી થઈ બધા ય સાંઠા છોકરાઓને વહેંચા, તેમ આને ય આપી દેવો હતો ને ? આને અહીં શું કરવા લાવ્યા !” એમ કહી કૈધના આવેશમાં ભાન ભૂલેલી એણે સાંઠે પતિના બરડામાં ફટકાર્યો! ૧૬]
