________________
આ પૃષ્ઠભૂ પર કડીને મમળાવીએ : ‘આતમજ્ઞાને મન ધરે, વચન-કાય રતિ છોડ; તો પ્રગટે શુભ વાસના, ગુણ અનુભવકી જોડ...’
મનને આત્મગુણોમાં સ્થાપવું. વચન અને કાયા બહિર્ભાવની રતિમાં લાગેલા છે, તેમાંથી તેમને મુક્ત કરાવવાના. તો...? તો, એક મઝાનું દ્વન્દ્વ પ્રગટે છે શુભ વાસના અને ગુણાનુભૂતિનું.
‘વચન-કાય-રતિ છોડ...’ એક છે વચનરતિ, એક છે વચનાનન્દ. એક છે કાયતિ, એક છે કાયાનન્દ.
કો’કે કહ્યું : તમે બહુ સરસ બોલ્યા. તમને એ વચન સાંભળતાં અહંકાર ઉત્પન્ન થયો. આ થઈ વચનતિ.
પરંતુ, પરમાત્માના પ્યારા, પ્યારા વચનને સાંભળતાં અપાર હર્ષ જાગી ઊઠે ત્યારે ઊપજે છે વચનાનન્દ.
કાયાના સ્તર પર અનુકૂળ કંઈક વેદન થયું તો કાયરતિ. સારું ખાધું, સારું પીધું; રતિભાવ ઊછળ્યો, એ કાયરિત.
અને, કાયા સાધનામાં વપરાય અને ખમાસમણ આદિ ક્રિયા કરતાં રોમે રોમે હર્ષ ઊછળે, તો તે છે કાયાનન્દ.
‘વચન-કાય-રતિ છોડ...' વચનતિ અને કાયતિને છોડવી છે... હવે ? આતમજ્ઞાને મન ધરે...' મનને આત્મજ્ઞાનમાં મૂકી દેવું. આત્મસ્વરૂપના મજ્જનમાં... આત્મગુણોની અંદર : ઊંડે, ઊંડે.
વચનનાન્દ અને કાયાનન્દ આવ્યા એટલે શુભમાં ઝબોળાવાનું થયું. આત્મગુણોનું મજ્જન એટલે શુદ્ઘની સફર.
સમાધિ શતક
|
|
દ
