________________
ૐ D કેડે કટારી, ખભે ઢાલ
ભીમજીએ કહ્યું, ‘ગા વાળે તે ગોવાળ. ભલે લશ્કરમાં અમારી સાથે ભેદ રાખવામાં આવે, પણ અમે છીએ તો એક ધનીના જાયા ને ! એ ધરતીને બચાવવા અમે એકલા લડીશું. એકલા મરીશું. પણ એમ ને એમ મામને પરદેશીઓના હાથમાં જતી જોઈ શું નહીં.'
વીસાએ છાતી કાઢીને કહ્યું, ‘અમારા વંતાં તમે આગળ વધી શકશો નહીં. અહીંથી પાછા વર્ષો એમાં જ તમારી શોભા છે.'
ગુલામશાહને બધી મહેનત નકામી જતી લાગી. પૂજા શેઠને એની મુત્સદ્દીગીરીની હાર થતી જણાઈ. આખરે આ બંને ભાઈઓને ગુલામશાહે અબી ને અબી છાવણી છોડી જવા ફરમાન કર્યું.
કચ્છમાં ઝારાના સ્થળે કચ્છીઓનું લશ્કર ભેગું થયું. ઝારાની તળેટીમાં આ બંને ભાઈઓ શસ્ત્ર સજીને દુશ્મનની રાહ જોઈ ઊભા રહ્યા, સાથે એમની માતા પણ હથિયાર સજીને ખડી હતી !
ચાલ્યા આવો, અમારી જનમોમને જેર કરનારાઓ !' લલકાર ગાજી રહ્યો.
સિત્તેર હજારનું ઘૂઘવતું સિંધી લશ્કર આવ્યું. એની એક ટુકડી આ તળેટીમાંથી આગળ વધી અને ભીમને પડકાર ફેંક્યો. વીસાને ધા કર્યો. બંને ભાઈઓ અને તેમની માતા વસટોસટ લડાઈ ખેલવા લાગ્યાં. જેટલા થાય એટલા દુશ્મનો ઓછા કરવાની તમન્ના હતી. એમને શરીરે ઠેકઠેકાણે ઘા પડ્યા. લોહીના ફુવારા ઊડતા જાય પણ થંભે કોણ ? જાણે મહાભારતની લડાઈમાં એક નહિ, વીસ-વીસ ભીમ સાથે લડવા આવ્યા!
ભીમજી કેટલાયને મારીને રણમાં પોઢ્યો. વીસાજી હજી લડી રહ્યો
હતો.
દુશ્મનના થાએ એની ઘણી તાકાત હણી લીધી હતી. તલવાર વીંઝતો એ આગળ વધતો ગયો. પાછળ એ બંનેની શુરવીર માતા પણ હતી. એનો એક-એક ઘા એક-એક માનવીનો હિસાબ લેતો હતો.
ગુલામશાહની ટુકડી પર ટુકડીઓ ચાલી આવતી હતી. મા દીકરો 10 તો તલવાર વીંઝતાં હતાં. બંને ઘેરાઈ ગયાં. એમનાં માથાં છેદાઈ ગયાં.
