Kede Katari Khabhe Dhal

Author(s): Kumarpal Desai
Publisher: Gurjar Sahitya Prakashan

Page 96

નાહિંમત બનાવી નાખે છે. મૂંઝાયેલો કેરભાટ આમતેમ પોતાનો મુગટ ખોળવા લાગ્યો, ત્યાં તો બીજું બાણ એને વીંધીને પસાર થઈ ગયું. કેરભાટ જમીન પર ઢળી પડ્યો.
રાજાને પડેલો જોઈને કેરભાટના લશ્કરમાં ભંગાણ પડ્યું. બચેલા સૈનિકો શરણે આવ્યા. પિંગળનો વિજય થયો.
બીજે દિવસે દરબાર ભરાયો. સરદાર પિંગળે સૈનિકોને ભેટ આપી. સુભટોને શાનદાર પોશાક આપ્યો. છૂપી રીતે મદદ કરનાર માંજુ ભદ્રામને સલભાણનો વહીવટ સોંપ્યો. કાજળીઆને મંત્રી બનાવ્યો.
છેલ્લે વિજય અપાવનારા પેલા સોહામણા સૈનિકને પૂછયું, “હે ચુનંદા તીરંદાજ, તમે જ અમને જીત અપાવી છે. માગો, જોઈએ તે માગો.'
સોહામણો સૈનિક નતમસ્તક ઊભો રહ્યો. ન બોલે કે ન ચાલે.
પિંગળે ફરીથી માગવા કહ્યું, પણ કશો જવાબ નહીં. આખરે કાજળીઆ તરફ ફરીને કહ્યું, “મંત્રીજી, વીર સૈનિકને શું જોઈએ છે?”
કાજળીઆએ કહ્યું, ‘મહારાજ, વીરને તો વીર જ ખપે ને ! એને આપ જેવા વીર જોઈએ છે.”
પિંગળને કશી સમજ ન પડી. એ બોલ્યો, “કંઈ સમજ પડે તેવું બોલ.'
કાજળીઆએ કહ્યું, “મહારાજ, આ અચૂક તીરંદાજ એ બીજું કોઈ નહીં, પણ કોરૂકુમારી છે.'
આખા દરબારમાં આનંદ-આનંદ વર્તી રહ્યો.
થોડા જ વખતમાં પિંગળ અને કોરૂકુમારીનાં લગ્ન ધામધૂમથી ઊજવાયાં.
તીરંદ્રજ