________________
‘શાહી ફોજ કચ્છ આવશે તો મરણ લગી ખાળીશ, દુર્ગ થઈને તમારું રક્ષણ કરીશ, સંસારની બેન-દીકરીઓ આ ભૂમિમાં સુરક્ષિત સમજજો.’
સૌંદર્યવૃંદ આગળ વધ્યું, પણ બાદશાહનું લશ્કર શિકારને હાથવગે કરવા ઝડપી કૂચ કરવા લાગ્યું. એ કચ્છકાંઠે પહોંચ્યું; પણ ત્યાં મીંઢળબંધો ઉઢાર તૈયાર હતો. લેવાદેવા વગર, ફક્ત નીતિધર્મની બાંહ્ય પકડવા ખાતર, એણે પોતાના દેહનો દુર્ગ રચ્યો ને આમ કરતાં પોતાને રજા-કજા થાય તે પહેલાં, અબડા રાજવીને સુંદરીઓને જલદી-જલદી પનાહ આપવા પેગામ આપ્યો !
અબડો રંગમાં હતો. એ ખાધાપીધાનો કે પહેર્યા-ઓસ્યાનો જીવ નહોતો. પરમાર્થે પ્રાણ કાઢવાના પ્રસંગને એ લગ્નપ્રસંગ કરતાં અધિકો લેખતો. એણે એકસો ચાલીસ ઘોડીઓને રવાના કરી. હુકમ કર્યો કે મારગમાં
જ્યાં મળે ત્યાંથી સુમરીઓને તરત અહીં લઈ આવો ! ધર્મની મારી બહેનોને મારગમાં દુ:ખ ન પડે તે જોજો !
સુમરીઓ બીકણ સસલીની જેમ ફફડતી હતી. એ ફફડાટમાં-ઓ આવ્યો એબનો લેનારો–ની બીકમાં–મારગમાં બાર સુમરીઓ ગુજરી ગઈ. એકસોઅઠ્ઠાવીસ સુમરીઓ વડસર ગામે ભેગી થઈ.
રોજ દરબાર ભરાવા લાગ્યો. બાદશાહના ભયંકર લશ્કરને ખાળવાના રોજ ઉપાયો શોધાવા લાગ્યા. કેટલાક એવા પણ હતા કે જેઓ માનતા કે અબડો રાજા આ અડબંગપણું શા માટે બતાવે ? સિંધ તો એનું પાડોશી. રાજકાજમાં પાડોશી પહેલો શત્રુ !
જો પોતે બાદશાહ અલ્લાઉદ્દીનની ખાતરબરદાસ કરે તો કોણ જાણે શુંનું શું મળે ! સિંધ સાથે શી સગાઈ ? સુમરીઓ સાથે શો નાતો? & ઘોઘો એનો કયો માજણ્યો ભાઈ હતો ! અને માજણ્યા ભાઈએ જ તો
ઘોઘાનું નખ્ખોદ કાઢ્યું હતું !વળી સૌંદર્ય અને સુવર્ણ તો સદા આમ લૂંટાતાં આવ્યાં છે ! તું કોણ છે એને અટકાવનારો ?
પણ આ બધી મનઝરૂખાની વાતો હતી, ને મનના મહેલમાં જ - સંઘરી રાખવામાં સાર હતો. અબડા રાજવી પાસે એમાંનો એક હરફ પણ 68 ઉચ્ચારી શકાય એમ ન હતું. એને મન તો દેહ કોડિયું હતો, દીવારૂપ એનાં
0 કેડે કટારી, ખભે ઢાલ
