________________
ઓહ, આટલા ઓછા માણસો સાથે ક્યાં જાઓ છો ?'
સરધરે કહ્યું, “સાંગણ વાઢેરની કુંવરીનું આણું અમદાવાદના બાદશાહી જનાનખાના તરફ જાય છે.”
રણમલે હસતાં-હસતાં કહ્યું, “બરાબર છે, બરાબર છે. નહીં તો આવા નબળા ઘોડા પર તમે ન જ હો.”
રસાલાનો સરદાર ગુસ્સે ભરાયો, ‘અલ્યા, આને નબળો ઘોડો કહે છે ? આ કાઠિયાવાડી ઘોડાનું પાણી જોયું નથી લાગતું. તમે કચ્છીઓ તો ઊંટને ઓળખો, ઘોડાને નહીં.'
‘સરદાર, ખોટું ન બોલશો. તમને કચ્છી ઘોડાના વેગની ખબર નથી. જાણે પવનપાવડી જોઈ લો. પવનપાવડી !”
વાહ વા ! તમે કદી સ્વપ્નમાંય કાઠિયાવાડી ઘોડો દોડતો જોયો લાગતો નથી. નહીં તો આવું ન બોલો.”
રણમલ બોલ્યો, “સરદાર, ઝાઝી લપછપમાં સમજતો નથી. ચાલો, કોનું પાણી ચડે તે દોડ લગાવીને જ માપી જોઈએ.”
સરદારે જોરમાં ને જોરમાં શરત કબૂલ રાખી. રણમલે આણાના મુકામથી ઘણે દૂર ઘોડાની દોડ શરૂ કરવાનું નક્કી કર્યું.
બાદશાહી રસાલાના માણસો તો આણાને મૂકીને ઘોડાદોડ જોવા દૂર ગયા.
રણમલ ઊંચામાં ઊંચી જાતનો કચ્છી ઘોડો લાવ્યો. સરદાર બાદશાહી થાણાનો તેજદાર કાઠિયાવાડી ઘોડો લાવ્યો.
દૂરના ગામે જઈને પહેલો પાછો આવે અને તે માગે એવા પાંચ પાણીદાર ઘોડા આપવાની શરત થઈ.
દોડની તૈયારી થઈ. બાદશાહી રસાલાના માણસો તો જોરજોરથી જે પોતાના સરદારની જય પોકારવા લાગ્યા.
બંદૂકના ભડાકા સાથે બંનેના ઘોડા છૂટ્યા. પૂરવેગથી બંને આગળ = ધસવા લાગ્યા. બેમાંથી એકે પાછા પડે તેવા ન હતા.
સામેનું ગામ નજીક આવ્યું કે રણમલે પોતાના ઘોડાને ધીરે પાડ્યો.
કેડે કટારી, ખભે ઢાલ
