________________
૧૨ ઉમર અને માઈ
ચકલાં પિંજરમાંથી પાંખો ફફડાવીને ઊડી ગયાં : અને બાજનો ગુસ્સો બેહદ વધી ગયો. ઉમરકોટનો અધર્મનો શોખીન રાજવી ઉમર સુમરો ોધથી લાલચોળ થઈ ગયો અને એની આંખો અંગારા વરસાવવા લાગી. એ ગુસ્સામાં હથેળીઓ મસળવા લાગ્યો.
ધોળે દિવસે એના રાજમાંથી રૂપવતી સુંદરી મારઈનું હરણ થયું હતું. પોતે મહામહેનતે મારઈને મલીર પ્રદેશમાંથી ઉઠાવી લાવ્યો, અને એ જ મારઈ પળવારમાં તો પોતાના પતિ ખેતસિંહની મદદથી સાંઢણી પર બેસી અદૃશ્ય થઈ ગઈ, હવાના ઝકોરાની જેમ અલોપ થઈ ગઈ.
કેટલાય ચુનંદા અસવાર દોડાવ્યા, ઘણી-ઘણી મહેનત કરી, પણ મારઈ અને એનો પતિ હાથ લાગ્યાં નહીં.
ઉમર સુમરો ખૂબ ક્રેધે ભરાયો. ધોળે દિવસે પોતાને થાપ આપનારા ખેતસિંહને ખતમ કરવાનો નિશ્ચય કર્યો. મારઈને કોઈ પણ રીતે પાછી મેળવવાનો નિરધાર કર્યો.
સેનાને તૈયાર થવા હુકમો આપી દીધા, ઉમર સુમરાએ જાતે સેનાની આગેવાની લીધી. આ તરફ બહાદુર ખેતસિંહ મારઈને પાછી લઈ આવ્યો. બંને આનંદથી સોહામણા પ્રદેશમાં રહેવા લાગ્યાં. મારઈનું સૌંદર્ય જોઈને કે એનું નામ “મહારૂઈ” પાડ્યું હતું. મહારૂઈ એટલે ચંદ્ર જેવી કાંતિવાળી.
આ સોહામણો પ્રદેશ સુંદર મારઈથી અધિકો શોભતો હતો. ખેતસિંહ ગાયો, ભેંસો, બકરાં અને ઘેટાંની મોટી ઓથોનો માલિક હતો. બંને ? આનંદથી પશુધન સાચવતાં હતાં, પણ હવે ગમે ત્યારે ઉમર સુમરો વેર 83
ઉમર અને મારઈ 1
