________________
આવી ચિંતા કરતી મારઈ ઊંડા વિચારમાં ડૂબી ગઈ.
રાત પૂરી થઈ. ઉષા આછી-આછી પ્રગટી ચૂકી હતી. આકાશનો એક ખૂણો થોડો લાલ બની ગયો હતો. એવામાં મારઈએ પોતાના પતિને એક વિનંતી કરી. કેસરીવાઘા સજી એને એકલાને તૈયાર થવા કહ્યું, કેડે ઝૂલતી તલવાર રાખવા કહ્યું.
મારઈ પોતે બાજુના ખંડમાંથી તૈયાર થઈને આવી. ઉત્તમ પ્રકારનાં વસ્ત્રો સજ્યાં. રૂમઝૂમ અવાજ કરતાં ઝાંઝર પહેર્યાં. કપાળે સુશોભિત ચાંદલો કર્યો.
હાથમાં કંકુ-ચોખાનો થાળ લીધો. માથે પાણીનો કળશ મૂક્યો. મંગળ ગીત ગાતી એ ચાલી. પાછળ સુંદર વસ્ત્રોમાં સજ્જ એની સખીઓ ગીત ઝીલતી ચાલવા લાગી.
સામે ઉમર સુમરાના સૈન્યમાં દુંદુભિ ગગડી ચૂક્યાં હતાં. બધા બરાબર તૈયાર થવામાં લાગી ગયા હતા. કોઈ તલવારની ધાર તેજ કરે છે, તો કોઈ ઘોડાને થાબડે છે. કોઈ મ્યાન ભેરવે છે, તો કોઈ બાહુબળને કસે છે.
એવામાં ઉમર સુમરાના એક સરદારે છાવણીમાં રહેલા ઉમરને ખબર આપી. “રાજવી, અચરજ ! ભારે અજબ વાત ! જે દરવાજાનાં કમાડ તોડવા આપણે ઊંટ અને હાથી લાવ્યા છીએ, એ કમાડ આપોઆપ ઊઘડી રહ્યાં છે.”
એટલામાં બીજો સરદાર દોડતો આવ્યો, “મહારાજ , સાચું છે કે સપનું એ કંઈ સમજાતું નથી. જે મારઈને મેળવવા માટે ઉમરકોટથી આટલી સેના લઈને આપણે આવ્યા છીએ તે મારઈ ખુદ સુંદર વસ્ત્રોમાં સજ્જ થઈને સામે ચાલી આવે છે.”
ઉમર સમરો દોડતો છાવણીની બહાર આવ્યો. જોયું તો સામેથી ? રણઘેલા રજપૂતોને બદલે સુંદર રમણીઓ આવતી હતી. યુદ્ધનાં જોશ ચડાવતા ભાટચારણોના દુહાઓને બદલે સુંદરીઓના કંઠમાંથી નીકળેલાં મંગળ ગીતો ગુંજતાં હતાં.
અચરજમાં ડૂબી ગયેલો ઉમર સુમરો આગળ આવીને ઊભો રહી 85
ઉમર અને મારઈ 0
