________________
દરબાર ભરાયો, વિશળ વાઘેલાની વાત સહુએ વાગોળી. ને આખરે નક્કી કર્યું કે એ બાહોશ ચોર પોતાના સાથીનું ધડ લેવા આવવો જોઈએ. એના ધડને જરૂ૨ એ અગ્નિસંસ્કાર આપવા આવશે. બસ, એ વખતે એ ચોરને હોશિયારીથી ઝડપી લેવો. આ કામ માટે કાબેલ માણસોની તાબડતોબ નિમણૂક થઈ ગઈ.
વિશળ વાઘેલાએ એ ધડને ધારાનગરીના ચોગાનમાં મુકાવ્યું. એ તરફ કોઈને પણ ફરકવાની મનાઈ કરી. પોતાના સિપાહીઓને ચોકીએ બેસાડ્યા. વધારામાં જણાવ્યું કે ચોર ભારે ચાલાક છે, માટે આંખનું મટકું પણ ન મારશો !
આખો દિવસ એમ ને એમ ગયો. એ બાજુ કોઈ ફરક્યું પણ નહીં. ચોકી કરતા જમાદારોને પણ કંટાળો આવવા લાગ્યો. બધા ધડની નજીક બેસી ગપ્પાં મારવા લાગ્યા.
એક જમાદાર બોલ્યો, “મારા દાદા એવા પહેલવાન હતા કે હાથી પર ચડે ને બેઠાબેઠા જોર કરે તો હાથી જમીન પર બેસી પડે.”
બીજા જમાદારે બમણો બણગો ફૂંક્યો. એ બોલ્યો, “બસ, એટલું જ ને. મારા દાદા તો એવા પહેલવાન હતા કે જંગલમાં જઈ સિંહને કાન ઝાલીને પકડી લાવતા. ઘરનું કામકાજ કરાવતા, ગાડે જોડતા ને સાંજે પીઠ પર દંડુકો લગાવી ભગાડી મૂકતા.”
એવામાં ત્રીજો જમાદાર બોલી ઊઠ્યો, “ઓહ, એમાં તે વળી શી ધાડ મારી ? મારા દાદા એક વાર જંગલમાં ફરવા ગયા હતા. હાથી અને સિંહને ખૂનખાર લડતા જોઈ એમને ગુસ્સો ચડ્યો. બંનેને પૂંછડીએ પકડીને એવા ફંગોળ્યા કે બાર ગાઉ પર જઈ પડ્યા.”
આમ ઠંડા પહોરની વાતો ચાલી રહી હતી. રાત વધુ ને વધુ ઘેરી બનતી હતી. જમાદારોના પેટમાં કકડીને ભૂખ લાગી હતી અને બીજી કે તરફ આંખો ઊંઘથી ઘેરાવા લાગી હતી.
એવામાં જોયું તો સામેથી એક ગાડું ચાલ્યું આવે. જમાદારો આંખો ચોળીને બરાબર તૈયાર થઈ ગયા. હથિયાર પર હાથ રાખ્યો અને ગાડું ! નજીક આવતાં હાક મારી,
વીરપુત્ર વીંઝર | 2
