________________
ple we ]el2F KE D &
છચ્છર રાજકુંવરોને લઈ આગળ વધ્યો. કચ્છનું નાનું રણ ઓળંગ્યું. સાત ઊંડી નાળી પસાર કરી. આખરે કચ્છની સરહદ નજીક આવેલા ધ્રાંગધ્રા રાજના ચરાવડા ગામે આવ્યો. છક્કર થાક્યો પાક્યો તળાવને કાંઠે બેઠો. બંને બાળ રાજકુમારો પણ પાસે બેઠા.
બરાબર એ જ વખતે આ તળાવ પાસેથી એક જૈન સાધુ પસાર થયા. એમની નજર ભિખારીના વેશમાં રહેલા બે રાજકુમારો પર પડી. એ રાજવંશી તેજને સાધુ પારખી ગયા. એકીટસે આ કુંવરોને જોવા લાગ્યા ને જોતાં-જોતાં કિસ્મતની બલિહારી જોઈ માથું ડોલાવી રહ્યા.
આ જોઈને છચ્છરને વહેમ ગયો. કદાચ સાધુના વેશમાં કોઈ શેતાન તો નહીં હોય ને ! કદાચ જામ રાવળનો કોઈ છૂપો જાસૂસ તો ન હોય ! છચ્છરે તલવાર કાઢી. એ સાધુ પાસે આવ્યો અને બોલ્યો, ‘અધ્યા એ મૂંડિયા! આ છોકરાઓને ધારીધારીને શા માટે જોઈ રહ્યો છે ? સાચું બોલ, તું કોણ છે? નહીં તો માની લેજે કે આ તલવાર તારી સગી નહીં થાય.’ સાધુએ કહ્યું, ‘હું જતિ છું. મારું નામ માણેક મેરજી. આ તો વિહાર કરતાં આ બે છોકરાને જોયા, તે ઊભો રહ્યો.'
‘પણ એમાં જોવા જેવું શું છે ?’ છચ્છરે કહ્યું.
જજત માણેક મેરા દેઢ આત્મવિશ્વાસ અને નીડરતાથી બોલ્યા, ‘આ છોકરાઓએ ભલે ભિખારીનાં કપડાં પહેર્યા હોય, પણ છે રાજવંશી. વાદળ છવાઈ જાય તો પણ ચંદ્ર કંઈ છૂપો રહે ખરો ! આ છોકરાઓ ટૂંક સમયમાં જ રાજ મેળવશે.'
છચ્છર તો સાધુની વાણી સાંભળીને એમનાં ચરણમાં નમી પડ્યો. એણે કહ્યું, ‘અમારા માથે દુઃખનાં ઝાડ ઊગ્યાં છે. દુશ્મનના ભયથી રાતે પણ પગ વાળીને બેસી શકાતું નથી. અમને એક રાત વિશ્રામ કરવા કોઈ સ્થળ આપો..
જતિજીએ પોતાની સાથે આવવા કહ્યું. ત્રણેને પોતાની પોષાલમાં લઈ ગયા, ત્યાં રાત રહેવાની વ્યવસ્થા કરી આપી. બીજે દિવસે સવારે - છક્કર અને બે રાજકુંવરી જવા તૈયાર થયા. જતિ પાસે વિદાય લેવા ગયા. ત્રણે જતિના પગમાં પડ્યા.
