________________
ple on ']±ાટક KE_D_q
G
જનતા અને જોતા
કચ્છની કારી કચ્છી નામે જાણીતી કોરી ધરતી છે. એ કોરી ધરતી પર ઝાંઝવાનાં નીર જેવાં ઠગારાં પાણી વહે જાય છે અને એ ઠગારાં નીરને પીવા બે જાતવંત ઘોડીઓ હરણફાળ ભરે છે.
એક લાલ રંગની માણકી ઘોડી છે, તો બીજી ધોળા રંગની રેશમ નામની ઘોડી છે.
ઘોડી પર સવાર બે પુરુષમાં એક ઉંમરલાયક છે, બીજો આવતી ફ્લગુલાબી જવાનીનો આદમી છે. બંને વચ્ચે ચાલતી વાતચીત પરથી એમ લાગે છે કે બંને વચ્ચે પિતા-પુત્રનું સગપણ છે. પુત્રની ઘોડી આગળ છે, પિતાની થોડી પાછળ છે.
પિતા ઘોડીને ચાર ચાબુક મારીને દીકરાની ઘોડીને પહોંચવા મહેનત કરે છે, પણ પુત્ર પિતાની ઘોડીને આંબવા દેતો નથી.
પિતા બૂમ પાડી પુત્રને વિનવતાં કહે છે, ‘દીકરા કારાયલ, સમા કુટુંબના સૂરજ, ધીરો પડ અને મારી વાત સાંભળ.’
પુત્ર ઘોડીને એડી મારીને ઉતાવળી દોડાવતો કહે છે, પિતાજી, હવે નહીં થોભું, સતની ધરતી પર મસ્તક ચડાવવાનું મન થઈ ગયું છે.'
વળી પિતા-પુત્ર વચ્ચે સ્પર્ધા થાય છે. પુત્ર આગળનો આગળ રહે છે, ને પિતાને જોરથી કહે છે, ‘ઓહો ! જરા જુઓ તો ખરા, દુનિયામાં કેવો અધર્મ ચાલે છે ! રાજા પ્રજાને ખાય છે ! વેપારી વસ્તીને લૂંટે છે ! અમલદાર પ્રજાને રંજાડે છે. કોઈને કોઈ પૂછનાર નથી. મારે તો બહારવટાં
