________________
છે. ગમે તેમ કરો, પણ ચોરને હાથ કરો અને મારી સામે હાજર કરો.”
સિંધના સિપેહસાલારો અને સિપાહીઓ ચારે તરફ ખજાનાના લૂંટારને પકડવા નીકળી પડ્યા. વન-વને, જંગલે-જંગલે, ગામે-ગામ ને શહેરે-શહેર ફેંદી વળ્યા.
સમા રજપૂત નારાયણ પર પોતાના લૂંટારુ પુત્રને પકડવા, કાં એને ઘરબહાર કરવા શાહી ફરમાન છૂટ્યું.
રજપૂત પિતા નારાયણ તો જાણતો જ હતો કે આ કારાયલનાં કામોનાં ફળ છે. એ ફકીર મારતો નથી, મીર મારે છે. એણે સંગાથીઓ સાથે કહેવડાવી દીધું કે કારાયલનાં કામોથી હું રાજી છું, પણ હવે મારા ઘરના દરવાજા તેને માટે બંધ છે.
કારાયેલ પોતે ચિત્રાના ડુંગર પર આવ્યો અને પોતાની જન્મભૂમિને છેલ્લા જુહાર કરી, પિતાને રામરામ કહેવડાવી વિદાય થયો.
હવે કારાયલ પોતાનું નિવાસસ્થાન નક્કી કરવા સ્થળ-સ્થળે ઘૂમવા લાગ્યો. પહેલાં ધડા ડુંગર પર આવ્યો. અહીં વનરાજિ ખૂબ સારી હતી, પણ કારાયલનું મન માન્યું નહીં. એ ત્યાંથી ચંદ્રિયા ડુંગરે આવ્યો. ચંદ્રિયા ડુંગરની માટી પોચી-પોચી હતી. મરદને એ ભાવે નહીં. અંતે એ પચ્છમાઈ ડુંગર પર આવ્યો.
પચ્છમાઈ ડુંગર ઉપર લખગુરુનું સ્થાનક હતું. કારાયલે અહીં પોતાનું મથક કર્યું, અને પોતાના ભેરુઓને કહ્યું કે મારું બહારવટું એ સતનું બહારવટું છે. સતને લાંછન લાગે તેવું એક પણ કામ મારો કોઈ ભેરુબંધ ન કરે.
પચ્છમાઈ ડુંગર પર કારાયેલ પણ લખગુરુના ચેલા જેવો ગણાવા લાગ્યો. દુઃખી, દરિદ્રી પોતાનાં દુઃખ ફેડવા ને પોતાની ગરીબી દૂર કરવા એ ડુંગરે આવતા અને કારાયેલ એમનું મન સંતોષતો.
એ વખતે કચ્છમાં કાળો દુષ્કાળ પડ્યો. અષાઢ-શ્રાવણ નકામા ? ગયા, ભાદરવો જરા પણ વરસ્યો નહીં. ઢોર મરવા લાગ્યા અને માણસોની સ્થિતિ એથી પણ ભયંકર થઈ રહી.
આ વખતે ધારા નામની નગરીમાં વિશળ વાઘેલો રાજ કરતો હતો. 43
જનતા અને જનેતા D ર
